Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Μερικές φορές το κίνητρο για να γράψεις ένα άρθρο μπορεί να είναι μία αφορμή, η οποία κρύβει πίσω της μία σοβαρή αιτία. Αυτή τη φορά η άρνηση της Δέσποινας Βανδή να αποχωρήσει από συναυλία φιλανθρωπικού σκοπού στην Τουρκία με παρακίνησε να γράψω τις απόψεις μου.
Στο σημείο αυτό θέλω να εξηγηθώ. Τα τελευταία χρόνια το ρεπερτόριο της συγκεκριμένης τραγουδίστριας δεν ανήκε στις προτιμήσεις μου, ακόμη και αν την παρακολουθούσα φανατικά στις πρώτες της δισκογραφικές δουλειές, κάπου ανάμεσα στα φοιτητικά και τα πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια. Οι καιροί άλλαξαν, στράφηκα περισσότερο στους ξένους καλλιτέχνες και επέλεγα μεμονωμένα τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου για την ψυχαγωγία μου. Είχα και λίγο κουραστεί από την υπερβολική κατά τη γνώμη μου έκθεση της προσωπικής και οικογενειακής της ζωής, αν και σέβομαι το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να λειτουργεί όπως επιθυμεί κάτω από το πέπλο της διασημότητας του.
Από σήμερα όμως, ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ μπροστά στην έμπρακτη επιθυμία της να αποχωρήσει από μία συναυλία που ξεκίνησε ως φιλανθρωπικού χαρακτήρα και κατέληξε ως εθνικιστικού, αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του την προβολή της τουρκικής σημαίας και του Κεμάλ Ατατούρκ λίγο πριν την έναρξη της.
Στη σημερινή εποχή πολλοί ομότεχνοι της θα παράβλεπαν τους υποχθόνιους συμβολισμούς των διοργανωτών μπροστά στο οικονομικό όφελος και την προβολή τους. Κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να εκδηλώνουν την επιλεκτική ευαισθησία τους μπροστά σε «τρέντι» επιταγές αντίδρασης για συγκεκριμένες διεθνείς ελευθερίες, ενώ επιδεικτικά αγνοούν την εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Αλλά και πέρα από τα προβεβλημένα πρόσωπα πόσοι εξ ημών έχουμε κλείσει εκούσια τα μάτια μπροστά στα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος αποθεώνοντας πράξεις και αντιδράσεις προσώπων της γειτονικής χώρας που αντιβαίνουν στο εθνικό μας δίκαιο.
Και τέλος, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούμε από το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά και από την ίδια την επαναλαμβανόμενη ιστορία των τουρκικών και άλλων εθνικιστικών προκλήσεων, ας αναλογιστούμε πόσο καταλυτική είναι η δύναμη της επιλεκτικής άρνησης μπροστά σε μία καθολική κατάφαση σε καθημερινές επιταγές, όταν μπορούμε να υλοποιούμε τη δύναμη των «ψαγμένων» επιχειρημάτων μας.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
