Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Κόντρα στην επιθυμία μου για αισιόδοξες ειδήσεις, αποφάσισα να καταπιαστώ με μία από εκείνες τις τραγωδίες των τελευταίων χρόνων που αυτές τις ημέρες βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα εξαιτίας της δίκης που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα. Για έναν «δικό» μας άνθρωπο, τον Άλκη.
Θα μπορούσε να είναι το παιδί που δεν απέκτησα, ο αδερφός που δεν είχα, ένας πολύ καλός μου φίλος, ένα παιδί της γειτονιάς μου που ανταλλάσσαμε μία τυπική «καλημέρα». Ήταν ένα αγόρι που στήριζε μία ομάδα και είχε τον ενθουσιασμό και την περηφάνια να ομολογήσει την προτίμησή του. Σε ένα τσούρμο αγρίμια που θεώρησαν αυτή τη διαφορετική άποψη λόγο για να του αφαιρέσουν τη ζωή.
Μόνο αυτό αρκεί για να γεμίσουν τα μάτια δάκρια. Για την αδικία της ζωής και την αυθάδεια του θανάτου. Για αυτές τις κτηνώδεις συμπεριφορές που καλείται η δικαιοσύνη να κατηγοριοποιήσει σε μία ποινή που – βάσει των αποδείξεων των τελευταίων ετών – μπορεί να μεταφραστεί σε μία έφεση, σε μία μείωση αυτής χάριν καλής συμπεριφοράς, σε οτιδήποτε δε δύναται να φέρει αυτό το αγόρι πίσω. Σε οτιδήποτε δεν μπορεί να αποτρέψει παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Με ποιο βλέμμα να κοιτάξεις τους χαροκαμένους γονείς του και ποια λόγια παρηγοριάς να επιλέξεις να εκστομίσεις; Πόσο ψεύτικα όλα μοιάζουν μπροστά στην αλήθεια του δικού τους πένθους; Πόσο εύκολα μπορούμε να ταυτιστούμε με τη δική τους κατάσταση; Πόσο εύκολο είναι να γράφουμε όλοι εμείς οι «απέξω» τις αμπελοφιλοσοφίες μας όταν δεν υπάρχει πια η συνήθεια της καθημερινότητας μαζί του.
Κι όμως μπροστά σε όλα αυτά τα ασήμαντα που μας στενοχωρούν, ίσως η συνειδητοποίηση μιας τέτοιας κατάστασης μας κάνει πιο δυνατούς για να μπορέσουμε καθένας εξ ημών, από το πόστο ευθύνης που κατέχει να αναλάβει να προλάβει κάθε επόμενη τραγωδία.
Όσον αφορά τον Άλκη ας ελπίσουμε τα λόγια της μητέρας του «όλη τη ζωή τους στη φυλακή» να βρουν έδαφος κόντρα σε κάθε μορφής αντιξοότητα ή νομική ευκολία.
