Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα σε δύσκολη θέση πηγαίνοντας στον κινηματογράφο για πρώτη φορά μετά την έναρξη της πανδημίας. Συγκεκριμένα, όταν άναψαν τα φώτα μετά τη λήξη της προβολής της ταινίας, είδα μετά λύπης μου ότι πάνω από τους μισούς θεατές δε φορούσαν τη μάσκα τους. Την επόμενη ημέρα, σε μία φιλική συζήτηση, πρόσωπο, το οποίο αντιτίθεται στον εμβολιασμό και γνωρίζει τη θέση μου και τις πράξεις που την αντιπροσωπεύουν, προσπάθησε να υποτιμήσει τη νοημοσύνη μου προβάλλοντας για πολλοστή φορά το επιχείρημα ότι όλοι οι εμβολιασμένοι κινδυνεύουν σε εύλογο διάστημα να προσβληθούν μοιραία από την επάρατη νόσο.
Καταρχάς, προσωπικά ανήκω σε εκείνους που σέβονται το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης του άλλου στο σημείο που δε δημιουργεί πρόβλημα με τη στάση του στους γύρω του. Και αυτό το κίνημα ανθρωποφαγίας, το οποίο δρα τους τελευταίους μήνες, με τους ανθρώπους να «κονταροχτυπιούνται» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το δικαίωμα ή την υποχρέωση στον εμβολιασμό, με βρίσκει αντίθετη. Από τη στιγμή που το ίδιο το εμβόλιο δεν αναχαιτίζει την προσβολή από τον ιό, καθένας μας μπορεί να τον μεταδώσει είτε έχει εμβολιαστεί είτε όχι. Συνεπώς, η μάσκα είναι εκείνη που καθορίζει το απόλυτο τείχος προστασίας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και η τήρηση αυτού του απαράβατου κανόνα είναι για μένα μονόδρομος. Από εκεί και έπειτα, ο καθένας ελέγχει τους φόβους του και βάσει αυτών αποφασίζει για το πως θα διαχειριστεί το ενδεχόμενο να κολλήσει και τις συνέπειες του. Αν ο ίδιος για τους δικούς του λόγους αμφισβητεί τη γνώση των ειδικών, δε θα είμαι εγώ εκείνη που θα πάω κόντρα, αλλά η ίδια η ζωή στην όποια εξέλιξή της.
Όπως όμως εγώ σέβομαι την άποψη του καθενός, έτσι απαιτώ την αντίστοιχη στάση από την αντίθετη πλευρά, με την έννοια ότι το θεωρώ απαράδεκτο να προβάλλει κάποιος λεκτικές απειλές επικαλυμμένες με απόλυτες θεωρίες συνωμοσίας για το δικό μου μέλλον. Ειδικά όταν οι δικές μου συνθήκες ζωής με αναγκάζουν, πέραν της δεδομένης θελήσεώς μου, να υπακούσω στις συγκεκριμένες κοινωνικές επιταγές. Το θεωρώ αδιανόητο να υφίσταται κατάλυση του βασικού δικαιώματος του αλληλοσεβασμού στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ένα είδος χειριστικής συμπεριφοράς από κάθε μορφής αντιρρησία. Τελικά, στη μετά κόβιντ εποχή, όσοι καταφέρουμε να επιβιώσουμε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά θα μπορέσουμε να κάνουμε τον απολογισμό της ανθρωπιάς και της λογικής στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.
