Του Μάνου Οικονομίδη
Συμβαίνει με κάθε αφετηρία έμπνευσης και πάθους… Η απογοήτευση προσλαμβάνει ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Αλλοιώνει τον πυρήνα του διακυβεύματος. Και το αποτύπωμα, ως η γκρίζα και απαισιόδοξη πινελιά του, έχει στοιχεία σωρευτικής έντασης. Το μέτρο και η ψυχραιμία υποχωρούν…
Με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης, το σχετικό σεργιάνισμα στις σκέψεις. Η Ευρώπη ως ιδέα, και όχι ως ημέρα. Η Ευρώπη ως… κάθε μέρα. Μια μεγάλη, καινούρια πατρίδα, συναρπαστική και πολυσυλλεκτική. Ενσωματώνοντας τις διαφορετικές ιδέες, επιτρέποντας στις κοινωνίες να ονειρευτούν. Να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Να αρχίσουν να ονειρεύονται (ξανά)…
Η Ευρώπη ως ενιαίο, πολιτικό μόρφωμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Μια πολιτιστική υπερδύναμη, πέρα και πάνω από τη φθορά και τις προκλήσεις κάθε συγκυρίας. Μια ενοποιημένη ήπειρος, ως υπόδειγμα προόδου και αισθητικής ηθικής.
Η Ευρώπη που ακούει. Λαούς και κοινωνίες. Τις ανάγκες και τις αγωνίες της. Τις ακούει, τις κατανοεί και τις εκφράζει πειστικά. Επικαιροποιώντας τις διαδρομές της προς το μέλλον.
Αυτή η Ευρώπη, την οποία οραματίστηκαν οι «πατέρες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι γενιές που μας έδωσαν τη σκυτάλη, και οι δικές μας γενιές, δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης. Η σημερινή Ευρώπη στερείται οράματος και έμπνευσης, στερείται ιδεολογικής ανεξαρτησίας, στερείται αξιόπιστης και αξιοπρεπούς πολιτικής ηγεσίας.
Μια «λιγότερη» Ευρώπη, ενώ η ιστορική συγκυρία απαιτεί «περισσότερη» Ευρώπη. Μια Ευρώπη με πολιτική ηγεσία χαμηλού επιπέδου και αντιληπτικής ικανότητας. Χειρότερη και από την «παιδική χαρά», για την οποία μιλούσε πριν από μια δεκαετία η «Monde”.
Η ανάμνηση μιας Ευρώπης που… χάσαμε. Και θα χρειαστεί πλεόνασμα κουράγιου για να ξαναβρούμε. Αν… ξαναβρούμε.
