Του Νίκου Φυλάγγελου
Η Ιστορία είχε πάντοτε τον τρόπο της να φροντίζει την αισθητική υπεραξία, σε κάθε αποτύπωμά της. Όταν μάλιστα το αποτύπωμα αυτό είναι πολυεπίπεδο, σύνθετο και διαρκές, η αφήγηση της Ιστορίας γίνεται ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσα. Σχεδόν επιβλητική.
Όπως ήταν ο Χρήστος Λαμπράκης, ο οποίος χαμογέλασε για τελευταία φορά στη ζωή, σαν σήμερα, στις 21 Δεκεμβρίου του 2009. Ο τελευταίος των μεγάλων. Των πραγματικά μεγάλων. Ο πραγματικά τελευταίος.
Η φιγούρα του συνδέθηκε με τη λεγόμενη και χιλιοτραγουδισμένη διαπλοκή. Ακόμη και στις περισσότερο “σκοτεινές” πτυχές της αφήγησης ωστόσο, η “καρδιά” του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και εμπνευστής του Μεγάρου Μουσικής, προσέγγισε με αισθητική πινελιά την αναγκαία ισορροπία δύναμης πολιτικής, επιχειρηματικότητας και ΜΜΕ.
Σε αντίθεση με τη γνωστή ρήση περί των… μη αναντικατάστατων, ο Χρήστος Λαμπράκης δεν αναπληρώθηκε ποτέ στον δημόσιο βίο. Και η απουσία του συνέπεσε με τη σοκαριστική παρακμή των ΜΜΕ, της πολιτικής, του δημοσίου βίου στο σύνολό του, τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, που έδωσε τη σκυτάλη στη νέα τραγωδία του κορονοϊού.
Έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Προτού ζήσει την παρακμή που ερχόταν.
