Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Έγραψα το κείμενο αυτό, δίχως να ξέρω το αποτέλεσμα ανάμεσα σε Κασσελάκη και Αχτσιόγλου. Το γραψα κάπως μακριά, στην Κύπρο. Μπα, μη σκεφτείτε ότι ήρθα στο ανατολικό άκρο του ελληνισμού για να δω πως πήραν οι αδερφοί Κύπριοι την παρασπονδία Κασσελάκη για το ψευτοκράτος, καμία σχέση. Για άλλο λόγο πέταξα ως τη Λάρνακα και τη Λευκωσία, αλλά μιας και βρέθηκα εκεί δεν έχασα την ευκαιρία να ρωτήσω του αδερφούς και περί του νέου πολιτικού αστέρα του ελληνικού χώρου.
Το πρώτο που σας λέω λοιπόν είναι ότι η επικοινωνιακή χάρη του Στέφανου έφτασε και κατέλαβε το νησί, με την ίδια ταχύτητα που κατέλαβε και τη μητροπολιτική Ελλάδα. Όπου βρέθηκα κι όπου άνοιξα κουβέντα, όλοι οι Κύπριοι για τον Κασσελάκη με ρωτούσαν. Όσο για την περιβόητη δήλωση του που στη συνέχεια ανασκευάστηκε ως σαρδάμ ή ως αποτέλεσμα λειψής γνώσης της ελληνικής γλώσσας, οι Κύπριοι δεν ασχολήθηκαν ούτε κατ’ ελάχιστον. Ναι, ναι, όσο παράξενο κι αν μας φαίνεται, οι Κύπριοι ασχολούνται πολύ ολίγο έως καθόλου με το Κυπριακό. Στον απλό λαό του νησιού, στον μέσο Κύπριο αναφέρομαι, έτσι;
Αντιθέτως, ασχολούνται πολύ με την πολιτική της καθημερινότητας οι αδερφοί Κύπριοι. Κι έχουν έναν ρεαλισμό στη σκέψη τους, που εύκολα ξενίζει τον μέσο Έλληνα. Δε θα ξεχάσω μια συζήτηση που είχα σ’ ένα φόρουμ πριν από 30 χρόνια, όπου εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω σε Κυπρίους ότι ήταν φυσιολογικό να επιστρέψει ο Ανδρέας στην πολιτική μετά το Χέρφιλντ παρά το πρόβλημα με την καρδιά του κι εκείνοι να μου απαντούν, «ναι, είναι ο Παπανδρέου, αλλά βασικά είναι άρρωστος, με τι δύναμη και διαύγεια θα κυβερνήσει;».
Αντιστοίχως λοιπόν τώρα, αντιμετωπίζουν το φαινόμενο Κασσελάκη με Αγγλοσαξωνικό κυνισμό. Μπορεί, λένε, ο Κασσελάκης να κάνει για τη δουλειά, εννοώντας την αρχηγία της χώρας, είναι όμως πολύ νωρίς ακόμα για να την αναλάβει. Ακόμα κι αν ο εξ Αμερικής εισαχθείς νεαρός αποδειχθεί στο τέλος τεράστιο πολιτικό ταλέντο, χρειάζεται μια προεργασία και μια συσσώρευση πείρας για να μπορέσει να το αξιοποιήσει. Γι αυτό και γελούν όταν ακούνε ότι ένας τύπος που δεν τον ήξερε κανένας στη χώρα, μπούκαρε μέσα σ’ έναν μήνα και κατέλαβε το δεύτερο κόμμα. Αυτό που ακούς εδώ κι εκεί στην Ελλάδα «δε γίνονται αυτά», στην Κύπρο το εννοούν απολύτως.
Πρακτικοί και οικονομικά πετυχημένοι άνθρωποι οι αδερφοί Κύπριοι, αδιάφοροι περί τα ιδεολογικά και τα ιδεοληπτικά, το μόνο που κοιτάζουν είναι μήπως αυτός που θα βάλουν στην ηγεσία, τους καταστρέψει από απειρία ή από έπαρση ή από ατζαμοσύνη. Εκεί λοιπόν τον δοκιμάζουν πρώτα τον μελλοντικό ηγέτη τους οι αδερφοί, να είναι λογικός, κανονικός, ρεαλιστής, να μην είναι υπερφίαλος και φαφλατάς, να ξέρει που πατά και που βρίσκεται. Μετά βλέπουν όλα τα υπόλοιπα.
Όπερ και αντιμετωπίζουν τον ξαφνικό ενθουσιασμό των Ελλήνων αριστερών για τον νέο αστέρα τους, με το συμβατικό χαμόγελο του ώριμου ανθρώπου απέναντι στην ασυγκράτητη χαρά ενός μικρού παιδιού για ένα καινούριο παιχνίδι.
Με δυο λόγια, δεν ξέρουν για τον Κασσελάκη, αλλά εμάς τους Έλληνες μας έχουν πάρει στο ψιλό για την πολιτική μας συμπεριφορά. Σαν να ετοιμάζουμε μια μεγάλη και πανάκριβη στρατιωτική εκστρατεία, αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίζουμε να βάλουμε αρχιστράτηγο έναν νεοσύλλεκτο, επειδή έχει ωραίο χαμόγελο και επειδή μας εγγυάται άνευ αποδείξεως ότι θα καταγάγει νίκη αστραπιαία και δοξασμένη. Τον ονόμασαν Ναπολέοντα, αλλά είναι απλώς ένας νεοσύλλεκτος.
