Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ο Γιώργος Αυτιάς, μετά τον θρίαμβο του (και ανεξαρτήτως αν ο ίδιος το σκέπτεται ή το επιδιώκει), ανακηρύσσεται εκ των πραγμάτων ο νούμερο ένα δελφίνος μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Μετά την τεράστια λαϊκή αποδοχή του, όχι θεωρητική αλλά μετρημένη με τις ψήφους των πιο πιστών οπαδών της ΝΔ, αντικειμενικά πλασάρεται ως ο επικρατέστερος μελλοντικός αρχηγός του κόμματος στη μετά Μητσοτάκη εποχή. Αργεί φυσικά αυτή, αλλά στην πολιτική καλό είναι να μην προεξοφλούμε τις εξελίξεις. Κανείς ποτέ δεν ξέρει τι (του) ξημερώνει.
Ποιος εξάλλου μέσα στην ΝΔ περίμενε το 28,3%; Όταν οι πολιτικοί σχεδιάζουν η κάλπη γελά. Άλλη είναι η προ των εκλογών σεναριολογία (επί του επιθυμητού) κι άλλη η μετά την κάλπη συζήτηση (επί του πραγματικού). Για παράδειγμα (και πάντα θεωρητικά μιλώντας), ο Μητσοτάκης προ των Ευρωεκλογών είχε αποκλείσει τη μετάβαση του από την ελληνική πολιτική σκηνή, σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή θέση. Τώρα συνεχίζει να λέει το ίδιο; Ή ίσως, υπό το βάρος του αποτελέσματος, θα βάλει στο μυαλό του και μια άλλη εναλλακτική;
Στην απίθανη και θεωρητική αυτή περίπτωση, αλλά και γενικώς όταν έρθει το πλήρωμα του πολιτικού του χρόνου, ποιος θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει επάξια στη θέση του αρχηγού; Ως το Σάββατο μάλλον κανείς, αλλά από την Κυριακή κι ύστερα, ο Γιώργος Αυτιάς ξεπρόβαλε δαφνοστεφανωμένος με 305.000 ψήφους. Διαθέτει τεράστια λαϊκή αποδοχή, έχει εξαιρετικές οικονομικές γνώσεις, περγαμηνές στην υπεράσπιση του λαϊκού εισοδήματος, δεδηλωμένες σκληρές θέσεις στα εθνικά ζητήματα και δεν κουβαλά τη φθορά ανθρώπου που έχει κυβερνήσει.
Οι 305.000 σταυροί που πήρε, σε συνδυασμό με την παρεμβατικότητα και τη διεισδυτικότητα του στους απλούς ανθρώπους, εκ των πραγμάτων τον τοποθετεί στο βάθρο των λίγων της ΝΔ που μπορούν να κάνουν αρχηγικά σχέδια για το μέλλον. Στο κάτω-κάτω, αν με μια απλή Σαββατοκυριακάτικη εκπομπή που είχε στα χέρια του, κατάφερε (όπως βεβαιώνει ο ίδιος) να αλλάζει νομοσχέδια, να καταργεί νόμους και να επιβάλλει φιλολαϊκές κυβερνητικές επιλογές σε όλους τους πρωθυπουργούς, τι άραγε μπορεί να πετύχει όταν κάποια στιγμή πάρει στην κατοχή του το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας;
Χρησιμοποιεί άριστα τη γλώσσα του σώματος. Κλαίει, γελάει, απορεί, οργίζεται, τρέμει, θλίβεται, συγκινείται, καταρρέει, σε πλήρη αρμονία με το θέμα γα το οποίο μιλά. Εξίσου αριστοτεχνικά αξιοποιεί και την ελληνική γλώσσα, με γνωστότερη φράση του «το πράγμα έχει τη σημειολογία του». Ακόμα κι όταν αρρώστησε (ευτυχώς ήταν πρόσκαιρη περιπέτεια) δεν το εκμεταλλεύτηκε για να αυξήσει την τηλεθέαση του. Το είπε όμως προεκλογικά ως όφειλε, για να είναι ειλικρινής απέναντι στους ψηφοφόρους. Στα συνθήματα είναι ανεπανάληπτος. Επιστρατεύει ατάκες που κάνουν πάταγο. Θυμηθείτε το διαχρονικό και ευφυές «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» που τον απογείωσε.
Γνωρίζει τη λαϊκή μικρο-οικονομία σαν την τσέπη του (θα έκανε αυτός το λάθος με την φέτα που έκανε ο Μητσοτάκης;), την μακρο-οικονομία περισσότερο απ’ όλους τους υπουργούς Οικονομικών μαζί και το ασφαλιστικό σαν όλους μαζί τους μεταπολιτευτικούς υπουργούς Εργασίας. Πολλές από τις τηλεοπτικές του κάρτες ήταν μικρά αριστουργήματα εκλαΐκευσης πολύπλοκων οικονομικών επιλογών, που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να τις εξηγήσει στους φτωχούς ανθρώπους.
Η πολυσυλλεκτικότητα των ιδεολογικών του αναφορών, η έντεχνη άρνηση του να δώσει σαφές πολιτικό στίγμα για να μην δημιουργήσει αντιπαλότητες, οι διαρκείς υπενθυμίσεις του ότι κατάγεται από νησί της παραμεθορίου, οι μόνιμες επικλήσεις του στην πίστη των προγόνων μας και ο σταθερός του σεβασμός στα εθνικά σύμβολα (η σημαία και οι τσολιάδες της Προεδρικής Φρουράς κυριαρχούσαν πάντα στην εκπομπή του), αποτελούν τρομερά πλεονεκτήματα για πολιτικό που θέτει υψηλούς στόχους.
Εξάλλου, στη μετά Κυριάκο εποχή, ο διάδοχος αρχηγός δεν μπορεί να προέρχεται πάλι από το αμιγώς Μητσοτακικό στρατόπεδο, ούτε να είναι κάποιος νεοφιλελεύθερος. Η δε Καραμανλική και Σαμαρική λαϊκή Δεξιά, δεν φαίνεται να διαθέτει κάποιον αξιοπρόσεκτο δελφίνο με ευρεία πανελλαδική αποδοχή (αφού ο Κώστας Καραμανλής στραπατσαρίστηκε με τα Τέμπη). Οπότε ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο στρατόπεδα και την λειψανδρία τους, ο Γιώργος Αυτιάς που πάντα ήταν με όλους και με κανέναν, ήδη προβάλλει ως η χρυσή τομή που τη δύσκολη ώρα μπορεί να λυτρώσει τη ΝΔ από κενό εξουσίας.
Γνώστης του επικοινωνιακού παιχνιδιού όσο λίγοι, με λαϊκό προφίλ, με σεμνότητα χαρακτήρα και με ευρωπαϊκή πια εμπειρία, μπορεί να παίξει και στα μικρά και στα μεγάλα. Υπάρχουν πολλοί βέβαια μέσα στη ΝΔ που τον εχθρεύονται, αλλά ποιος επιτυχημένος και αυτοδημιούργητος που εκτοξεύεται από την αγάπη του λαού, δεν προκαλεί τη ζήλεια των ημιμαθών, των ατάλαντων, των αποτυχημένων ή των γόνων της κομματικής αριστοκρατίας; Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας…
