Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Χθες ήμουν βαρύς και απαισιόδοξος αναμετρώντας όσα (δεν) μάθαμε το 2024, σήμερα ας γράψω το τελευταίο κείμενο της χρονιάς με μία κάποια νότα αισιοδοξίας. Στο τέλος – τέλος, βρισκόμαστε στο 2025 και όχι στο 2015. Για σκεφτείτε πόσο δρόμο έχουμε διανύσει αυτά τα δέκα χρόνια. Που ήμασταν και που βρισκόμαστε σήμερα.
Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που υποστηρίζουν ότι οι δυο χρονολογίες δεν έχουν και καμιά μεγάλη διαφορά μεταξύ τους, αλλά η δική μου πρόθεση ήταν πάντα να απευθύνομαι σε λογικούς και κανονικούς ανθρώπους, όχι στους κατ’ επάγγελμα μηδενιστές. Ότι ο μηδενιστής και ο διαρκώς μουρμούρης, πρώτα απ’ όλα αδυνατεί να βοηθήσει τον εαυτό του, θα περιμένω απ’ αυτόν να προσφέρει στην κοινωνία του; Δύσκολο…
Το λοιπόν, δεν ξέρω τι θα φέρει το 2025, έχω όμως μερικές βεβαιότητες για το τι δεν θα φέρει. Και επί του παρόντος μου αρκούν ως βάση συζήτησης.
Δεν θα φέρει οικονομική ύφεση, άρα δεν θα φέρει φτώχεια. Με 2,5% ανάπτυξη που προβλέπεται, ο συλλογικός πλούτος της κοινωνίας μας θα αυξηθεί. Λίγο, αλλά θα αυξηθεί. Εντάξει, ξέρω αυτές τις μπούρδες για τους αριθμούς που ευημερούν και τους ανθρώπους που δυστυχούν, όμως δίχως ευημερία αριθμών ανθρώπινη ευτυχία δεν υφίσταται. Το μάθαμε αυτό την προηγούμενη δεκαετία.
Το 2025, δεν θα φέρει πολιτική κρίση, ούτε ακυβερνησία. Ευτυχώς, δεν θα έχουμε ούτε μία εκλογική αναμέτρηση. Άρα ο τόπος μας θα συνεχίσει να κυβερνάται, θα έχει κάποιον στο τιμόνι του να παίρνει αποφάσεις. Ξέρω ότι δεν αρέσει σε όλους αυτό, πλην θα τους συμβούλευα να κάνουν υπομονή ως το 2027 και τότε θα δουν πόση ζημιά μπορεί να κάνει ένα εξάμηνο απανωτών εκλογών και αδυναμίας σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης. Αφήστε για μεθαύριο τα σπουδαία.
Την καινούρια χρονιά δεν θα ζήσουμε μεγάλες εσωτερικές αναταραχές, ικανές να διαλύσουν τα πάντα γύρω μας. Παρά τη διάχυτη μουρμούρα, τις κραυγές και τα αναθέματα, τους βλέπω όλους καθισμένους στον καναπέ τους και στις καφετέριες δίχως καμιά ιδιαίτερη διάθεση να επαναστατήσουν και να τα κάνουν Γης Μαδιάμ. Κατά βάθος, μια χαρά βολεμένοι είμαστε.
Το 2025, δεν θα κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία. Άρα, δεν θα πάμε απότομα μια εικοσαετία πίσω. Μπορεί οι υπερπατριώτες να ακονίζουν τα γιαταγάνια τους, όμως εγώ έχω εμπιστοσύνη στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, αλλά και στη δύναμη αποτροπής που έχουμε φτιάξει. Τζαρτζαρίσματα με τους απέναντι θα ‘χουμε, καμιά εθνική συμφορά δεν θα χουμε. Κάτι είναι κι αυτό.
Εμένα, αυτά τα τέσσερα – πέντε μεγάλα και καθοριστικά μου αρκούν για να έχω μια σχετικά αισιόδοξη αίσθηση για το 2025. Δεν θα μας λείψουν ασφαλώς ούτε οι φυσικές καταστροφές, ούτε τα εγκλήματα, ούτε η βία των ανηλίκων, ούτε οι πληθωρισμοί στα τρόφιμα, ούτε τα πολιτικά σκάνδαλα. Όλα αυτά είναι διαχρονικά μέσα στο παιχνίδι και στη συλλογική μας ζωή. Τα μεγάλα που μας οδηγούν σε θανάσιμες βουτιές πρέπει να αποφεύγουμε, τα μικρά δεν τα γλυτώνουμε.
Αν τώρα, ο καθένας από μας αποφύγει την αρρώστια, την ατομική και οικογενειακή οικονομική κατάρρευση, καθώς και την προσωπική περιπέτεια ή τραγωδία, θα μπορούμε του χρόνου τέτοια μέρα να πούμε ότι το 2025 ήταν μια σχετικά καλή χρονιά. Είθε…
