Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Η ιστορική αποστροφή είναι περίπου διάσημη: Μπορεί να ξεχάσεις τι έκανε ή τι είπε κάποιος, αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ τι σε έκανε να αισθανθείς…
Στην περίπτωση της Νταϊάνα Σπένσερ, η παραδοχή ισχύει σε πληθυντική επιβεβαίωση. Πέρασαν 25 χρόνια από την ημέρα που η πριγκίπισσα Νταϊάνα έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή της σε εκείνο το τούνελ στο Παρίσι.
Πόσο ειρωνικό. Εκείνη που με το παράδειγμα ζωής της σκόρπισε το φως στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, να γράψει τον επίλογο της ζωής της στην Πόλη του Φωτός.
Η πριγκίπισσα του λαού, όπως την είχε αποκαλέσει ο Τόνι Μπλερ, ήταν η πρώτη της γενιάς της. Δεν ετεροπροσδιορίστηκε από την ένταξή της στη βρετανική βασιλική οικογένεια. Δεν άλλαξε. Αντιθέτως, προσπάθησε να αλλάξει τη μοναρχία. Μπορεί να μην τα κατάφερε, άλλαξε ωστόσο τη ρουτίνα μιας ανθρωπότητας που έκανε τα πρώτα, νηπιακά και συνεσταλμένα βήματά της στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς κάθε ανθρώπου, για τον συνάνθρωπο που βρισκόταν σε ανάγκη. Κινητροδότησε το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τη φτώχεια, τον Τρίτο Κόσμο, για μια σειρά από ασθένειες που θεωρούνταν ταμπού.
Έδειξε και κάτι ακόμη. Μάλλον, μας δίδαξε κάτι ακόμη: Ότι, σημασία έχει τι κουβαλάς μέσα σου. Και πόσο καλά το διατηρείς ακέραιο, σε πείσμα της φουρτούνας που ενδεχομένως σε πλευρίζει. Και αφού το διατηρήσεις ανέπαφο, να φροντίζεις να το μοιραστείς. Ίσως έτσι μπορείς και εσύ να προσθέσεις ένα μικρό λιθαράκι στο να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Κάνοντας καλύτερη τη ζωή του διπλανού σου. Εκείνου που ενδεχομένως του αρκεί ένα χαμόγελο αλληλεγγύης, αρκεί να βγαίνει μέσα από την καρδιά.
Η απώλεια της πριγκίπισσας Νταϊάνα εξελίχτηκε στην απουσία ενός χαμόγελου που άλλαξε τη ζωή ενός ολόκληρου έθνους. Ενός έθνους που έμοιαζε να έχει χάσει την ψυχή του, τη στιγμή που σταμάτησε να χτυπάει η δική της καρδιά.
Επειδή τη διαφορά την κάνουν οι εξαιρέσεις. Εκείνοι που σκέφτονται διαφορετικά αλλάζουν τον κόσμο, όπως θα έλεγε και ο Στιβ Τζομπς. Η Νταϊάνα ήταν διαφορετική. Και άλλαξε τον κόσμο, στο μερίδιο που της αναλογούσε από την Ιστορία και το πεπρωμένο.
Ζωγράφισε μια ζωή περισσότερο φωτεινή, για να την κάνουν καλύτερη όσοι θα ακολουθούσαν. Να ενώσουν τα νήματα. Να αγγίξουν περισσότερες ζωές που το έχουν ανάγκη.
Όσο για το απόλυτο υστερόγραφο στον μυστικισμό του επιλόγου της ζωής της πριγκίπισσας του λαού, το έβαλε ο στενός φίλος της Έλτον Τζον, που τραγούδησε στην κηδεία της το “Candle in the wind”, αλλάζοντας τους στίχους, προκειμένου να χαρίσει στις γενιές που θα συνεχίσουν να έρχονται στο μέλλον, έναν αποχαιρετισμό στο “Ρόδο της Αγγλίας”, στο άκουσμα του οποίου η ίδια η Ιστορία θα δακρύζει.
Goodbye England’s Rose…
D for… Different, λοιπόν, Lady D.
