Της Μαρίκας Λυσιάνθη
202 χρόνια μιας διαδρομής… χαριτωμένης. Με τη σοβαρότητα και τον σχεδιασμό να απουσιάζουν κατά τρόπο σκανδαλιστικό από το εθνικό εκκρεμές.
202 χρόνια ανάδειξης των χειρότερων εκδοχών του εαυτού μας. Έθνος παρορμητικό, παραδομένο στον θυελλώδη ψυχισμό του.
202 χρόνια διχόνοιας. Διαρκούς εμφυλίου, ακόμη και με τον… εαυτό μας.
202 χρόνια εθνικών μύθων. Αποπροσανατολισμού. Παραπλάνησης. Εθνικού… σανού, για τις αχόρταγες μάζες.
202 χρόνια αισθητικής υποβάθμισης. Σταματήσαμε να φτιάχνουμε Παρθενώνες, και επιλέγουμε να κακοποιούμε τα μνημεία.
202 χρόνια πτώσης και παρακμής. Με ηγεσία που σπανίως στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Στην πολιτική, στις τέχνες και τα γράμματα, στην Εκκλησία.
202χρόνια να αναρωτιέσαι αν… άξιζε τον κόπο. Η θυσία του Γέρου του Μοριά και των άλλων ηρώων, επώνυμων και ανώνυμων, χιλιοτραγουδισμένων και σιωπηλών.
Το αγαθό της ελευθερίας, ως μη αυτονόητο προνόμιο. Το αγαθό για το οποίο αξίζει να θυσιάσει κανείς τα πάντα. Την ίδια τη ζωή του. Για να γίνει παράδειγμα. Για να εμπνεύσει την ανθρωπότητα. Για να ταξιδέψει στο μέλλον την ηχώ του μεγαλείου ενός τέτοιου Αγώνα.
Για να ξεκινήσει και πάλι ο τροχός της Ιστορίας. Και να έχεις το δικαίωμα να επιλέγεις τι άνθρωπος, τι έθνος θέλει κανείς να γίνει. Ελεύθερα. Γι’ αυτό και… άξιζε τον κόπο.
Η Ελλάς ισοβίως ευγνωμονούσα…
