Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η Δημοκρατία και τα… γοητευτικά αδιέξοδά της. Το αρτιότερο πολίτευμα το οποίο μας κληρονόμησε η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης, διατηρεί επίμονα ταυτοτικά χαρακτηριστικά επιβίωσης. Στέκεται όρθια ακόμη και όταν υπονομεύεται εκ των έσω.
Η επανεκλογή του … χαριτωμένου “Μανού” στη Γαλλία, ως μοναδική εναλλακτική για να αποτραπεί η παράδοση της χώρας-κληρονόμου του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην “ιέρεια” της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, επιβεβαίωσε ότι η Δημοκρατία αντέχει και τους… ανίκανους υπερασπιστές της.
Η πολιτική μεγέθυνση της Λεπέν στο 42%, από 34% που ήταν πριν από πέντε χρόνια, είναι… έργο Μακρόν. Οι κοινωνικά… αναίσθητες πολιτικές που προώθησε ο “Μανού”, σε συνδυασμό με την εικόνα του… εγωπαθή ελιτιστή, με προχωρημένη αγάπη για τον εαυτό του, που χαρακτήρισαν τη διαδρομή του στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας αυτή την πενταετία, ήταν τα στοιχεία αιχμής για τον βαθύ κοινωνικό διχασμό της σημερινής Γαλλίας.
Ο Μακρόν και η ανεπάρκειά του, είναι το πρόβλημα. Και όταν είσαι ο ίδιος το πρόβλημα, δεν μπορείς να γίνεις η… λύση του προβλήματος. Δεν μπορείς να ενώσεις έναν λαό τον οποίο… εσύ δίχασες.
