Του Αλέκου Ευγενικού
Τόσες συζητήσεις για τον Κώστα Σλούκα. Δυσανάλογες για το μέγεθος του ταλέντου και της καριέρας του, αλλά και για την προοπτική που έχει στα 33 του.
Κατανοητό το… πικάρισμα από την πλευρά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και των οπαδών του Παναθηναϊκού. Τόσα χρόνια… ζόρια, κάποια στιγμή ο τροχός θα γυρίσει και πάλι, όπως πιστεύουν.
Η ουσία ωστόσο βρίσκεται αλλού. Στην… πειραγμένη ψυχολογία του Κώστα Σλούκα. Φεύγει για δεύτερη φορά από τον Ολυμπιακό, επειδή πιστεύει ότι… δεν τον σέβονται. Ότι το ταλέντο του άξιζε μεγαλύτερης αναγνώρισης.
Το… παρκέ τον διαψεύδει. Και πόσο δίκιο είχε ο “σοφός” Ντούσαν Ίβκοβιτς, όταν εξαρχής εξέφραζε τις ενστάσεις του για τη νοοτροπία του Κώστα Σλούκα. Ο Ίβκοβιτς, ο οποίος διαχειρίστηκε υπερπαίκτες. Ο Ίβκοβιτς τον οποίο αναγνωρίζουν όλοι.
Το μεγάλο πρόβλημα του Κώστα Σλούκα είναι ότι, δεν κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί στις μεγάλες προσδοκίες που συνόδευαν το ξεκίνημα της καριέρας του. Δεν κατάφερε να γίνει διάδοχος του Βασίλη Σπανούλη. Δεν έγινε Σπανούλης. Και δεν συμβιβάστηκε ποτέ με αυτή την, πικρή για τον ίδιο αλήθεια…
