Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Λαμπερή η εκδήλωση για τη φωταγώγηση του χριστουγεννιάτικου δένδρου της Αθήνας, με τον Κώστα Μπακογιάννη στο επίκεντρο. Ας μην είμαστε μίζεροι. Στην εποχή της παρακμής στην οποία μοιάζει να έχει καταδικαστεί η σημερινή Ελλάδα, από ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων και με μυωπική αντίληψη της “μεγάλης εικόνας” για την κοινωνία και το εθνικό μέλλον, κάθε αντίστοιχη ρωγμή στη τζαμαρία, λειτουργεί προωθητικά.
Όμως… Υπάρχουν τα πολλά όμως, που, αν δεν ακυρώνουν, μετριάζουν στην πράξη την απήχηση τέτοιων πρωτοβουλιών, και πάλι με τον Κώστα Μπακογιάννη στο επίκεντρο. Ο Δήμαρχος Αθηναίων βλέπει το μέλλον να ταξιδεύει πιο γρήγορα από τον δικό του βηματισμό, και επομένως να τον προσπερνάει. Εκείνον που, έμοιαζε προορισμένος να ενσαρκώσει το μέλλον.
Ο πολιτικός κληρονόμος της εθνικής συμφιλίωσης, που τόσο βίαια και τελεσίδικα πλήρωσε ο πατέρας του, μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης, οδεύει προς τον επίλογο της πρώτης θητείας του στον Δήμο Αθηναίων. Μιας θητείας χαμένων ευκαιριών. Ο Κώστας Μπακογιάννης δεν έκανε όσα πολλά και όσο γρήγορα θα μπορούσε, ώστε να εναρμονιστεί με τις μεγάλες προσδοκίες που συνοδεύουν το πολιτικό αποτύπωμά του. Από τον “Μεγάλο Περίπατο”, μέχρι τις άστοχες παρεμβάσεις στον αστικό ιστό της Αθήνας, μέχρι το… αρχαίο δέντρο που ξεριζώθηκε από το Καρπενήσι για να φωταγωγηθεί στην πλατεία Συντάγματος, μέχρι την καθυστερημένη δρομολόγηση διεθνών πρωτοβουλιών, μέχρι την… πλαδαρότητα στις παρεμβάσεις στα social media, ο απολογισμός “δεν βγαίνει”.
Η συγκυρία στην οποία κινούμαστε είναι πολύ συγκεκριμένη. Η κοινωνία απαξιώνει το πολιτικό σύστημα. Το κάνει συστηματικά από την έναρξη της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, απέχοντας από τις εκλογικές διαδικασίες, και επιλέγοντας αντισυστημικά αφηγήματα, ακόμη και επικίνδυνα και αποκρουστικά για τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Διψάει για ουσία.
Ο Κώστας Μπακογιάννης θα μπορούσε να κουβαλήσει στο μέλλον τη γενιά του. Ο χρόνος δεν είναι πλέον με το μέρος του…
