Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τραγικά επίκαιρη, στη σκιά μιας ανείπωτης τραγωδίας, που το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται επικοινωνιακά με τραγικό τρόπο.
Η Μελίνα Μερκούρη, η οποία “έφυγε” από τη ζωή σαν σήμερα, στις 6 Μαρτίου του 1994, πιστώνεται μια ιστορική ρήση, με τότε αποδέκτη τον Ανδρέα Παπανδρέου για τη συρρίκνωση της κοινωνικής απήχησης του ΠΑΣΟΚ, που ταιριάζει απόλυτα στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Δεν αρέσουμε… Δεν αρέσουν. Δυστυχώς για τη Δημοκρατία μας, η απελπιστικά χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού του τόπου μας, χρωματίζει με πρόσθετα πένθιμες πινελιές το μωσαϊκό του εθνικού πένθους για τα νέα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη. Ένα πένθος διαρκές, που ανατροφοδοτείται και εξελίσσεται σε οργή, από τη δημόσια ρητορική συγκεκριμένων ακραίων, πολιτικών αλλά και εκπροσώπων των ΜΜΕ.
Η μελαγχολικά επίκαιρη Μελίνα Μερκούρη, μας προετοιμάζει για τα τέρατα που έρχονται, στις κάλπες που θα στηθούν στη σκιά της εθνικής τραγωδίας. Και στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, που ακολουθεί.
