Ένας θεμελιώδης λόγος για την πολιτική συντριβή την οποία υπέστησαν οι Δημοκρατικοί, ήταν η ίδια η Κάμαλα Χάρις. Η Αντιπρόεδρος και προεδρική υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος, δεν έπεισε ποτέ ότι μπορούσε να σηκώσει το βάρος του ρόλου της, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συγκυρίας, να εμπνεύσει την αμερικανική κοινωνία, να σηκωθεί από τον καναπέ, να επανενεργοποιήσει την πλατιά κοινωνική συμμαχία που το 2008 έφερε στο Οβάλ Γραφείο τον Μπαράκ Ομπάμα, ως πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο στην Ιστορία της μοναδικής υπερδύναμης που μας κληρονόμησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Η Κάμαλα Χάρις ήταν εξαρχής… αναλώσιμη. Χρήσιμη αναλώσιμη. Χωρίς ειδικό βάρος και προσβάσεις στη γραφειοκρατία του Δημοκρατικού Κόμματος αλλά και χωρίς τις απαραίτητες πολιτικές συμμαχίες, δεν έχει ουσιαστικές πιθανότητες να διεκδικήσει με αξιώσεις το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών το 2028, ακόμη κι αν το επιθυμούσε.
Το Δημοκρατικό Κόμμα, μετά την ήττα του στη λαϊκή ψήφο και την απώλεια του ελέγχου του Κογκρέσου, βρίσκεται σε διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης, ίσως και επανεκκίνησης. Αναζητεί τον… επόμενο Ομπάμα, δηλαδή μια χαρισματική προσωπικότητα, που θα του επιτρέψει να επιχειρήσει να ανατρέψει τις καινούριες πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στη σημερινή Αμερική.
Ποιός θα μπορούσε να είναι αυτός; Το «βαθύ κράτος» του κόμματος του Τόμας Τζέφερσον έχει ήδη δυο «εκλεκτούς». Τον χαρισματικό Κυβερνήτη της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ και τον Υπουργό Μεταφορών Πιτ Μπούτετζετζ, πολιτικό παιδί του Μπαράκ Ομπάμα. Η Κυβερνήτης του Μίσιγκαν Γκρέτσεν Ουίτμερ θα μπορούσε να είναι η ιδανική γυναίκα, πιθανότατα ωστόσο οι Δημοκρατικοί μετακινούνται από ένα τέτοιο στρατηγικό αφήγημα.
Τα προβλήματα του Δημοκρατικού Κόμματος βέβαια θα επιλύονταν… δια μαγείας, στην περίπτωση που η Μισέλ Ομπάμα άλλαζε στάση και εγκατέλειπε την πάγια άρνησή της να εμπλακεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάτι τέτοιο όμως, μάλλον… δεν θα το ζήσουμε.
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
