Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021
Στη διαδρομή της εξέλιξης του ανθρώπου, οι λέξεις χρησίμευσαν ως το κάδρο της απενοχοποίησης, ιδεών, συναισθημάτων, νοημάτων και προσδοκιών. Αγάπη. Ελευθερία. Δημοκρατία… Από τις πλέον αλεξίσφαιρες ιδέες που έντυσαν αφετηρίες, κράτησαν συντροφιά στο ταξίδι και υπέγραψαν με χαμόγελα προσωπικούς επιλόγους, κοινωνικές ανησυχίες, εθνικές αναζητήσεις.
Δημοκρατία… Το μαιευτήριο της μπορεί ακόμη να το αντικρίσει και να συγκινηθεί η ανθρωπότητα, με κάθε νοσταλγική ματιά που αφιερώνει στην Ακρόπολη των Αθηνών, στην Αθήνα ως αυθύπαρκτη οντότητα, ανθεκτική στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας. Η Αρχαία Αθήνα, εκεί από όπου ξεκίνησαν… σχεδόν όλα. Οι ιδέες οι οποίες ταξίδεψαν στο μέλλον των αγέννητων γενεών των ανθρώπων, την ηθική αυτοπεποίθηση ότι, στο συναισθηματικό γονιδίωμα των κοινωνιών σεργιανίζει σε πλεόνασμα η έλξη προς την αλλαγή, η εναρμόνιση με τις ιαχές της προόδου.
Δημοκρατία… Το πολίτευμα με τις λιγότερες και τις περισσότερο ανώδυνες ατέλειες, που λειτουργεί ως αδιαπραγμάτευτη βάση κοινής διαδρομής, κοινής συμβίωσης, κοινής προόδου, για ανθρώπους διαφορετικών αφετηριών και νοοτροπίες. Το πολίτευμα που μας απέδειξε ότι η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός αποτελούν τις μαθηματικές πράξεις της προόδου. Το πολίτευμα που μας επιτρέπει να μαθαίνουμε και να μην πληρώνουμε ακριβά τα λάθη μας. Το πολίτευμα που ενσωματώνει τη διαφωνία, τη διαφορετικότητα, ακόμη και την υπονόμευσή του. Άφοβα και γεμάτο αυτοπεποίθηση, ακριβώς επειδή έχει κατανοήσει ότι εκεί βρίσκεται η μητρική δύναμή του. Στο πόσο αλεξίσφαιρη είναι η ιδέα της Δημοκρατίας για τις καρδιές και τις ζωές των ανθρώπων.
Αυτή είναι η Δημοκρατία. Το πολίτευμα της αυτοπεποίθησης. Και στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν περιθώρια για αποκλεισμούς, αστερίσκους και δευτερεύουσες ερμηνείες. Γι’ αυτό και ήταν τόσο προβληματική η πινελιά που άφησε το διαδικτυακό Συνέδριο για τη Δημοκρατία, το οποίο διοργάνωσε πρόσφατα ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, αποκλείοντας την Κίνα, τη Ρωσία και την Τουρκία, τρία καθεστώτα με προφανή… αλλεργία προς τον πυρήνα της Δημοκρατίας.
Μόνο που έτσι, ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου ενίσχυσε τους υπονομευτές της Δημοκρατίας, αγκαλιάζοντας μια «παραλλαγή» της, που την υπονομεύει περισσότερο και από εκείνους οι οποίοι προσπαθούν να τη φθείρουν.
Μια μελαγχολική διαπίστωση, που επιβεβαιώνει ότι, η «μεγαλύτερη Δημοκρατία» στον σημερινό κόσμο, με Θεσμούς, ελεγκτικούς μηχανισμούς και λειτουργία που αποτελούν αφετηρία αναγνώρισης, έχει προσβληθεί από το υποκείμενο νόσημα της συναισθηματικής επιπολαιότητας.
