Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Ο δημόσιος λιθοβολισμός ενός αθλητή, επειδή αποφάσισε να μην εμβολιαστεί, όπως έχει δικαίωμα, απέδειξε άλλη μία φορά ότι στην εποχή του κορονοϊού ο κανιβαλισμός έγινε καθεστώς. Χάθηκε το μέτρο, το δικαίωμα στην επιλογή, η ελευθερία έκφρασης και όλα υποτάχτηκαν στο γενικό αφήγημα που απαγορεύει κάθε διαφοροποίηση.
Κλασική περίπτωση φασισμού νέας μορφής, με προσωπείο κοινωνικής υπευθυνότητας. Και, ασφαλώς, η αποθέωση του ρατσισμού, που παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Πλέον, δείχνουν με το δάχτυλο κάθε επώνυμο που δεν εμβολιάζεται. Και αν κανένας από αυτούς χρειαστεί να νοσηλευτεί (όπως ο τραγουδιστής Οικονομόπουλος), επιχαίρουν, λέγοντας ότι «τα ήθελε και τα ‘παθε». Τέτοια απανθρωπιά!
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν θέλει να κάνει το εμβόλιο. Δεν διαφήμισε αυτή την επιλογή του, ρωτήθηκε σχετικά από δημοσιογράφους και απάντησε. Δεν θέλησε να δώσει μάθημα σε κανέναν, δεν παρέστησε τον ειδικό ούτε επιχείρησε να αντικαταστήσει τους γιατρούς. Ολα όσα είπε τις τελευταίες ημέρες, αυτά τα ελάχιστα που μεγαλοποιήθηκαν και κακοποιήθηκαν, ήταν αυτονόητες και επιβεβαιωμένες αλήθειες.
1. Πράγματι, λόγω ηλικίας κινδυνεύει ελάχιστα έως καθόλου.
2. Πράγματι, λόγω της αθλητικής του ιδιότητας υποβάλλεται σε διαρκή τεστ και δεν απειλεί κανέναν.
3. Πράγματι, τα εμβόλια του κορονοϊού δεν είναι επαρκώς δοκιμασμένα, όπως ομολογούν και οι ίδιες οι εταιρίες που τα παρήγαν στις ιστοσελίδες τους.
Πού είναι, λοιπόν, το έγκλημά του και έπεσαν όλοι να τον φάνε, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και χωροφύλακες της σκέψης; Από πού και έως πού τοποθετείται επίσημα κυβερνητικός εκπρόσωπος κράτους για την προσωπική επιλογή ενός αθλητή για μια μη υποχρεωτική ιατρική πράξη; Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα.
Ο Τσιτσιπάς και κάθε μεγάλος αθλητής είναι όντως πρότυπο για τα παιδιά και, κατ’ επέκταση, για όλους μας. Αυτό, όμως, δεν τον καθιστά ανελεύθερο ούτε μαριονέτα του συστήματος. Το μένος εναντίον του, ειδικά από διάφορους τηλελοιμωξιολόγους, είναι ανεπίτρεπτο και αποκρουστικό. Κυρίως όταν συνοδεύεται από υποτιμητικές αναφορές, όπως «Ας ασχοληθεί καλύτερα με το τένις».
Μα, αυτό κάνει το παιδί. Απλώς, δεν είναι ούτε άβουλος ούτε άφωνος, όπως θα ήθελαν ορισμένοι. Δεν εξέδωσε μανιφέστο κατά των εμβολίων ούτε συμμετείχε σε καμία διαδήλωση αντιεμβολιαστών. Γιατί, λοιπόν, τόσο μίσος και δηλητήριο;
Οι υπεραθλητές, ας το πάρουν όλοι χαμπάρι, δεν είναι κτήμα μας. Είναι αυτεξούσιες προσωπικότητες, με τα καλά και τα στραβά τους. Οπως κάθε άνθρωπος. Ας μην προσπαθούμε να τους εκμεταλλευτούμε ή να τους βάλουμε στα δικά μας καλούπια. Διάβασα κάπου ότι «είναι μεγάλος αθλητής, αλλά μικρός άνθρωπος».
Σοβαρά; Ποιος και με ποιο δικαίωμα κρίνει το ποιόν κάθε ανθρώπου και τον καταδικάζει, λες και είναι θεός; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πούμε αυτή την εποχή ότι «διαφωνώ με αυτό που υποστηρίζεις, αλλά δικαίωμά σου»; Η βασική αρχή της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ξαφνικά αρνούμαστε ακόμα και τους βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομήθηκαν οι σύγχρονες αξίες του δυτικού κόσμου και, μάλιστα, με μεγάλες δόσεις υπερβολής.
Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στον άνθρωπο που υποστηρίζει ότι δεν έχει φύλο, σε κάθε εξτρεμιστή, σε θρησκευτικές μειονότητες που υιοθετούν ακραίες συμπεριφορές, αλλά όχι σε κάποιον που αρνείται μια μη υποχρεωτική ιατρική πράξη. Δεν είναι τρελό; Έχουμε κάνει σημαία στην εποχή μας τον ετεροπροσδιορισμό, αλλά κατακεραυνώνουμε όποιον φοβάται το εμβόλιο και τον στήνουμε στα τέσσερα μέτρα.
Αφήσαμε να μας μετατρέψουν σε σκατόψυχους υπό τον φόβο του κορονοϊού και τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Αυτό είναι το κατάντημά μας. Επιστρέψαμε στην εποχή του λιθοβολισμού του αγίου πρωτομάρτυρα Στέφανου, 2.000 χρόνια μετά, και τώρα στοχεύουμε τον Στέφανο με τη ρακέτα…
Προσωπικά, διαφωνώ με την Τσιτσιπά, γι’ αυτό επέλεξα να εμβολιαστώ. Σέβομαι, όμως, την επιλογή του και του βγάζω το καπέλο για το θάρρος του. Και για να τελειώνει το παραμύθι:
Η κοινωνία μας κινδυνεύει πολύ περισσότερο από εμένα τον εμβολιασμένο, που έχω επαναπαυτεί και δεν υποβάλλομαι πλέον σε τεστ (αρά μεταδίδω τον ιό), παρά από όσους ελέγχονται μέρα παρά μέρα. Σωστά, κύριε Βασιλακόπουλε;
Ας αφήσουν, λοιπόν, ήσυχο το παιδί. Αρκετά το σταύρωσαν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι.
