Την Έφη Αχτσιόγλου και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ως… παρέα. Ομάδα. Δίδυμο. Έτσι ήταν άλλωστε για πολλά χρόνια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Από τους “53” στην “Ομπρέλα”, υπονομεύοντας τον Αλέξη Τσίπρα, είτε ευθέως είτε… υπογείως. Με μοιραίες συνέπειες για την κοινωνική απήχηση του κόμματος, από τις κυβερνητικές θητείες τους και τις αποφάσεις που τις συνόδευσαν.
Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος κατέθεσαν ξεχωριστές υποψηφιότητες, στην ουσία ωστόσο η μια υποψηφιότητα πριμοδοτεί την άλλη. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λειτουργεί ως… μαξιλαράκι για την άλλοτε προστατευόμενή του, και ο ίδιος υπηρετεί το… απωθημένο να τον αποκαλούν “πρόεδρο”. Έστω και υποψήφιο.
Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος, μαζί με τους υπόλοιπους θιασώτες του… περιθωρίου του 3%, μιας Αριστεράς δικαιωματιστών και δογματικών, που δεν απευθύνεται στη συλλογική κοινωνία αλλά σε αριθμητικά ανούσια υποσύνολά της, κάνουν αγώνα δρόμου για να… κλέψουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Βιάζονται να στηθούν κάλπες άμεσα, χωρίς να γίνει ουσιαστική συζήτηση για τους λόγους που οδήγησαν στην εκλογική συντριβή. Μεταξύ των οποίων είναι και η δική τους κυβερνητική θητεία, όπως και η υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα.
Να πάρουν τα κλειδιά. Και μετά… 3%.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
