Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ήμουν, από το 2019, μεταξύ εκείνων που άσκησαν δημόσια κριτική στον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη για την άρνηση του να ανοίξει έρευνα για τα τυχοδιωκτικά πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑίων κατά την περίοδο του πρώτου 6μήνου 2015. Όχι τίποτε εξεταστικές επιτροπές και διώξεις για να καταστήσουν ήρωα τον Τσίπρα και την παρέα του, αλλά μια κοινοβουλευτική επιτροπή, που θα κατέγραφε όσα εξελίχθηκαν από την τελευταία αξιολόγηση του μνημονίου Σαμαρά που δεν έκλεισε και έμεινε στην Ιστορία, με το προσωνύμιο «μειλ Χαρδούβελη», έως τις Βρυξέλλες του Ιουλίου ’15 με πρωταγωνιστή τον Τσίπρα.
Μια πρόταση που πιθανόν να απέτρεπε τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να διατυμπανίζει ψευδώς ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια! Διότι θα είχε επισήμως καταγραφεί, πως εφάρμοσε κατά γράμμα όλα όσα αναγκάστηκε να υπογράψει μετά την επίθεση του στις τράπεζες και το δημοψήφισμα χρεώνοντας τους Έλληνες με 100 δισ. ευρώ για ένα αχρείαστο 3ο Μνημόνιο!
Αυτό δεν έγινε, ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήθελε να χαρακτηριστεί ότι ακολουθεί ρεβανσιστική τακτική έναντι του αντιπάλου του, δεν απάντησε με όρους παρελθόντος.
Κοίταξε μπροστά και κέρδισε!
Κέρδισε όχι μόνο επειδή εφάρμοσε την πολιτική του σε όσα γεγονότα του έτυχαν στη διάρκεια της τετραετίας. Κέρδισε για έναν επιπλέον λόγο. Δεν έχει μόνο τύχη βουνό, όπως ήδη έχει γραφεί, ο Μητσοτάκης. Έχει έναν χουβαρντά αντίπαλο που του χαρίζει μια αγκαλιά δώρα!
Όσα δεν διερευνήθηκαν για την περίοδο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2015 τα αποκαλύπτουν τώρα μόνοι τους Τσίπρας, Τσακαλώτος, Δραγασάκης, Βαρουφάκης. Δεν τα αποκαλύπτουν απλώς, αλλά στοιχειωμένα μέσα τους ως πολιτικές που δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν τις επαναφέρουν και τις λανσάρουν ξανά.
Σούπερ Μπίνγκο για τον Μητσοτάκη.
Πάλεψε κάποιες ημέρες ο Τσίπρας να πετάξει από πάνω του, μάλλον ανεπιτυχώς, τον Βαρουφάκη με την επαναφορά της πρότασης του για την «Δήμητρα», το προσωπικό του νόμισμα και ήρθε η αποκάλυψη ενός «τοπικού νομίσματος» που προτείνει ο Ε. Τσακαλώτος. Στο συμπληρωματικό, προς το κεντρικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, του Τσακαλώτου περιλαμβάνεται η διαπραγμάτευση για τη μείωση του δημόσιου χρέους, με πληρωμή σε «τοπικά συμπληρωματικά νομίσματα». Συνυπογράφουν το «τοπικό νόμισμα» ο κ. Ξανθός, η κ. Φωτίου, ο κ. Μηταφίδης, ο κ. Ψυχογιός, η κ. Χατζησοφιά, η κ. Καββαδία κι αλλά στελέχη πρώτης γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ.
Εντυπωσιάζει ότι τέως υπουργοί επί ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν ακόμη να κρατούν ως ιερό Δισκοπότηρο την αντίληψη ενός «δικού» τους νομίσματος για την διαχείριση του δημόσιου χρέους και την αποπληρωμή του. Φαίνεται πως για αυτούς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η διεθνώς συμφωνηθείσα διαδικασία, που βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη και επιτρέπει σε ένα κράτος να διευθετήσει νομίμως την υποχρέωση του προς τους δανειστές του. Αντιθέτως, οι του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτονται πάντα εναλλακτικές «οδούς», παράπλευρες διαδικασίες που προφανώς δεν είναι συμβατές με τα διεθνώς οριζόμενα που τελικά ακολουθούν όλα τα κράτη που επιθυμούν να μην καταντήσουν παρίες της παγκόσμιας κοινότητας.
Τις διεθνές συμβάσεις δεν δείχνουν να αντέχουν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, συνεργάτες του Α. Τσίπρα. Πριν από λίγες ημέρες τόσο ο ίδιος, όσο κι ο χαρακτηριζόμενος ως «σοφός» στα Οικονομικά Γ. Δραγασάκης είχαν αναφερθεί στην ανάγκη κρατικοποίησης της Εθνικής Τράπεζας. Είναι μεταξύ των επιδιώξεων του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που σχηματίσει κυβέρνηση αυτοδύναμη, είτε συνεργασίας, να κρατικοποιήσει μια συστημική τράπεζα ώστε όπως έχει ειπωθεί να διευκολυνθεί ο δανεισμός επιχειρήσεων που (σήμερα) δεν έχουν τις προϋποθέσεις. Χωρίς φυσικά να δίνονται διευκρινιστικές πληροφορίες κάτω από ποιους όρους (επιτόκια, κεφάλαια, κλπ) θα επιχειρηθεί η…ανάπτυξη της οικονομίας με κρατική παρέμβαση.
Το ιδεολόγημα, η ιδεοληψία περί του νομίσματος δεν εγκαταλείπονται. Και έρχονται σαν μια αγκαλιά δώρα στον Μητσοτάκη, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Η αποκάλυψη ενός ακόμη παράλληλου νομίσματος ΣΥΡΙΖΑϊκού πια, πέραν από τις «Δήμητρες» του Βαρουφάκη ενισχύει τις τάσεις απομάκρυνσης των πολιτών από το κόμμα της Αντιπολίτευσης. Το μόνο που δεν θέλει η πλειονότητα των πολιτών είναι περιπέτειες νομισματικού χαρακτήρα. Καθώς η οικονομία εξελίχθηκε σε ατού της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι παρά ελάχιστοι όσοι θα διακινδύνευαν να υποστηρίξουν για 2η Φορά Αριστερά ριψοκίνδυνες πολιτικές που με βεβαιότητα θα οδηγούσαν σε νέο Μνημόνιο.
Μπορεί να μην ισχύει για τον Τσίπρα, τον Τσακαλώτο κ τους λοιπούς, αλλά για τους περισσότερους Έλληνες το νόμισμα, δηλαδή το Ευρώ, είναι μια αδιαπραγμάτευτη κανονικότητα. Δεν σημαίνει απαραίτητα φετίχ. Σημαίνει σταθερά.
Και με τις «σταθερές» των ανθρώπων δεν επιτρέπεται να παίζει κανένας ιδεοληπτικός…
