Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ναι, να τρέχεις νυχτιάτικα στο νοσοκομείο με το παιδί σου αγκαλιά, να ψήνεται στο 40άρι είναι μια εμπειρία που κάνει ακόμη και τους τραγικά αδιάφορους, να νιώσουν καλύτεροι γονείς! Δεν αποτελεί όμως και την εγγύηση ότι μετά την περιπέτεια θα γίνουν κιόλας!
Όχι, δεν είναι απαραίτητο να είναι παντρεμένη και μητέρα, μια γυναίκα πολιτικός ώστε να αναλάβει το νεοσύστατο υπουργείο Οικογένειας. Ο επανακαθορισμός της έννοιας της οικογένειας και η επανατοποθέτησή της σε νέες βάσεις δεν επιτρέπουν στερεοτυπικές προσεγγίσεις.
Είναι απαραίτητο να είναι απόστρατος αξιωματικός ο υπουργός Εθνικής Άμυνας; Ή πρώην δικαστής ο υπουργός Δικαιοσύνης; Ή γιατρός ο υπουργός Υγείας; Όχι βέβαια, γιατί ο πολιτικός είναι αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις κι έτσι κρίνεται η επιτυχία του.
Εάν στη θέση της Σοφίας Ζαχαράκη είχε τοποθετηθεί ένας νέος άνδρας, άγαμος και άτεκνος θα αντιμετώπιζε την ίδια υποδοχή;
Ναι, μια νέα γυναίκα, ανύπαντρη και άτεκνη, ως υπουργός Οικογένειας, πιθανώς να ενθαρρύνει με μεγαλύτερη επιτυχία και να έχει καλύτερη απήχηση στις συνομήλικες της για τη δημιουργία οικογένειας και τεκνοποίησης. Κοινώς, να συνεννοηθούν ευκολότερα και να συναντηθούν στον κοινό σκοπό η γυναίκα πολιτικός και οι άλλες γυναίκες διότι ταυτίζονται στα θέματα που τις απασχολούν.
Φυσικά, μια γυναίκα παντρεμένη και ήδη μητέρα έχει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία ζωής από τα προβλήματα που συνάντησε, αντιμετώπισε αποτελεσματικά, ξεπέρασε και αντεπεξήλθε στις προσωπικές και επαγγελματικές της ανάγκες σε συνδυασμό πάντα με τις υποχρεώσεις της απέναντι στα παιδιά και στην οικογένεια της, είτε ούσα νυμφευμένη, είτε ακόμη ως μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας ή και διαζευγμένη. Μια τέτοια γυναίκα είναι προφανώς έμπλεη συναισθημάτων, εμπειριών και γνώσης. Εννοείται πως χρίζει πάντα υποστήριξης.
Εάν όμως ο κυβερνητικός σχεδιασμός επιδιώκει μέσω του υπ. Οικογένειας να απευθυνθεί πρωτίστως στη σημερινή νέα γυναίκα ή στο νεαρό άνδρα ή στο νεαρό ζευγάρι που επιθυμεί να σχηματίσει οικογένεια και ταυτοχρόνως κωλυσιεργεί αναζητώντας απαντήσεις σε προσωπικές αγωνίες για το εγχείρημα, τότε η Σοφία Ζαχαράκη ως νέα γυναίκα και νέα πολιτικός κρίθηκε προφανώς ότι πληροί τις προϋποθέσεις να γίνει το πρότυπο της «απεύθυνσης» (όπως θα έλεγε ο Τσίπρας)…
Όσο κι αν τα σύγχρονα κριτήρια με τα οποία οι νέοι οικοδομούν τη ζωή τους βάζουν εμπόδια για τη δημιουργία οικογένειας, το Κράτος οφείλει να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις και να διευκολύνει τον επιδιωκόμενο σκοπό. Από τα θέματα εργασίας – καριέρας, τα οποία πιθανώς ζητούν και την εμπλοκή του υπ. Εργασίας έως την υποστήριξη οικονομική και λειτουργική των νέων ζευγαριών στην ανατροφή των παιδιών τους το υπουργείο Οικογένειας καλείται να είναι αρωγός σε μια γιγαντιαία προσπάθεια.
Φυσικά, το νέο Υπουργείο θα «αγκαλιάσει» όλο το φάσμα και θα στηρίξει συνολικά την ελληνική οικογένεια ως απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα που τείνει να πάρει υπαρξιακές διαστάσεις εάν δεν αντιμετωπιστεί ρηξικέλευθα. Συγχρόνως γιατί να μην συμπεριλάβει το υπουργείο Οικογένειας κ το «υφυπουργείο της Σελήνης», για τους άνω των 65 χρόνων, όπως συμβαίνει στη Γαλλία και αλλού, όπου αποτελούν μια ξεχωριστή οικονομική αγορά, με ειδικά χωριά, πιο προσιτές διακοπές, δικά τους προϊόντα διατροφής κ.τλ.
Ο Πρωθυπουργός επέλεξε ως υπουργό τη Σοφία Ζαχαράκη. Θα κριθούν κι οι δυο εκ του του αποτελέσματος.
ΥΓ: Το σχόλιο του Θ. Τζήμερου για την Σοφία Ζαχαράκη είχε χρώμα πατριαρχικής αντίληψης. Υποχρεώθηκε στη συνέχεια να εξηγήσει τι εννοούσε. Όσο για τη σύσταση του υπουργείου Οικογένειας, δεν συνιστά κρατισμό η προσπάθεια ευαισθητοποίησης, ενθάρρυνσης, παρότρυνσης, υποστήριξης και αρωγής σε υψίστης σημασίας κοινωνικά θέματα που αντανακλούν ευθέως στην κοινωνική συνοχή. Εάν δεν αναπτυχθεί σε αυτά η κρατική αρωγή, τότε που;…
