Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Τον καθηγητή Σπ. Πνευματικό τον «φάγαμε». Για το λάθος του να διατυπώσει προτάσεις. Πολιτική τάξη και κοινωνία. Από φόβο, μην και το λάθος του μεταδοθεί σαν πολιτικός «ιός»! Ο κανιβαλισμός στην προεκλογική περίοδο πιάνει τόπο. Σώζει το Κράτος και τους μηχανισμούς του, δεν μπορούν να «φαγωθούν», είναι σκληροί.
Ο υποψήφιος βουλευτής Εύβοιας με τη ΝΔ, διευθυντής στην Πανεπιστημιακή κλινική Ορθοπεδικής στο ΚΑΤ, από τους εμπειρότερους, διεθνούς φήμης, χειρουργούς, με λεπτές επεμβάσεις σε σπονδυλική στήλη, μίλησε δυστυχώς για εκείνον σε μια στιγμή που δεν «έπρεπε».
Είπε δύσκολα πράγματα, πιθανώς και εδώ λανθασμένα με περισσότερο τεχνοκρατικό τόνο στο λόγο του, προκάλεσε αντιδράσεις σε μερίδα της κοινωνίας και πανικόβαλε τη ΝΔ. Παραβίασε τον κλασικό κανόνα. Σε προεκλογική περίοδο δεν παρατίθενται ποτέ απόψεις για ζητήματα με τρόπο που μπορεί να παρεξηγηθούν και να δώσουν την ευκαιρία στους αντιπάλους να γράψουν πόντο. Ο αποκλεισμός του από τη λίστα υποψηφίων δεν άργησε να έρθει. Η αντιπολίτευση ζητούσε εκδίκηση για τον Γ. Κατρούγκαλο, της προσφέρθηκε.
Ο Σ. Πνευματικός δεν αποκάλυψε κρυφό πρόγραμμα της ΝΔ για την υγεία. Η συζήτηση στην οποία συμμετείχε δεν αναφερόταν σε κυβερνητικό πρόγραμμα. Παρέθετε τις παραμέτρους που λαμβάνονται υπόψιν σε άλλα κράτη όταν συζητούνται θέματα όπως η οργάνωση ενός κρατικού ή εθνικού συστήματος Υγείας.
Εν ολίγοις, με βάση την εμπειρία από τις ΗΠΑ, τι ενδεχομένως θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, δημοσίως φυσικά, εάν επιχειρούσαμε να αναμορφώσουμε το δικό μας, κουρασμένο, δημόσιο σύστημα Υγείας. Στο επίμαχο, προφανώς δεν υπονόησε ότι «πρέπει» ή «μπορεί» να συζητηθεί η μη χορήγηση θεραπείας σε ασθενή ογκολογικής πάθησης.
Δεν έκρυψε τον προβληματισμό που υπάρχει διεθνώς για το, ο μη γένοιτο, ύστατο στάδιο σε σχέση με το κόστος των συστημάτων υγείας, όταν οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι απεριόριστοι. Θα μπορούσε με μεγαλύτερη έμφαση να συμπληρωθεί η αναγκαία οργάνωση της ονομαζόμενης «Ανακουφιστικής Φροντίδας».
Υπάρχουν πράγματα που γίνονται αλλά δε συζητούνται ευρέως. Η επιστημονική κοινότητα γνωρίζει καλά. Αλλά και η ελληνική οικογένεια έχει αντιμετωπίσει παρόμοια, σκληρά στα όρια του απάνθρωπου, διλήμματα για λατρεμένα πρόσωπα.
Δεν χρειάζονται περαιτέρω λεπτομέρειες. Ο Σπ. Πνευματικός χωρίς πρόθεση να κάνει κακό, πρώτα από όλα στον εαυτό του, παραβίασε διπλά τον κανόνα, που λέει «ποτέ» σε προεκλογική περίοδο. Ο λαϊκισμός και ο κανιβαλισμός καραδοκούν. Αρκούσε μια δίκη προθέσεων και προηγουμένως η αφαίρεση τριών-τεσσάρων προτάσεων από μια συνομιλία πενήντα λεπτών, ώστε να συγκροτήσουν το κατηγορητήριο! Η συνέχεια ήταν ρουτίνα…
Πότε άραγε ανοίγουμε σκληρά θέματα; Πιθανώς ποτέ. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει σιωπηλά, προκειμένου να μην αναστατώνεται η ευαίσθητη κοινωνία. Ας αναλάβει η επιστημονική κοινότητα τις σκληρές αποφάσεις, όπως άλλωστε είναι η δουλειά της. Γιατί πρέπει να αναμειγνύονται μ’ αυτά οι πολιτικοί, τι ξέρουν; Υποστηρίζουν εκείνοι που καταλογίζουν σφάλμα στον Σπ. Πνευματικό. Με την ίδια ευκολία που εξοβελίζεται ο «δράστης» που εισάγει τα «δαιμόνια», αθωώνεται ταυτοχρόνως το Κράτος από τους δικούς του δαίμονες.
Η αναμόρφωση ενός γηρασμένου ΕΣΥ πρέπει να γίνει προς όφελος των πολλών που λαμβάνουν τις υπηρεσίες υγείας. Εκεί αποσκοπούσε η συζήτηση, στην οποία ο καθηγητής Ορθοπεδικής παρέθετε, με πολλή ενέργεια και ενάργεια τις απόψεις του.
Στο πρόσφατο παρελθόν πάνω σε παρόμοιες απόψεις κινήθηκε αντιστοίχως και η καθηγήτρια Α. Λινού, που πολιτεύεται με το αντίπαλο κόμμα. Παρά την οξύτητά του, ο κομματικός ανταγωνισμός και η αντιπαράθεση προφανώς δεν επιτρέπεται να καταλήγουν σε «κανιβαλισμό».
Αλλιώς δεν έχει νόημα η πολιτική. Εάν πρόκειται οι ψηφοφόροι να εκλαμβάνονται σαν «ανίκανοι» να αντιληφθούν, τότε δεν πρέπει να οργανώνεται συζήτηση, παρά μόνο παράθεση συνθημάτων και κομματικά τσιτάτα. Συμβαίνει εν πολλοίς. Όμως, κρίνεται ότι σιγά – σιγά πρέπει να αντικατασταθεί από κάτι σοβαρότερο. Εκτός κι αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στους πολίτες. Είναι ικανοί να κατανοήσουν;
Η Βουλή, λέγεται κατά καιρούς, πρέπει να έχει «σοβαρούς ανθρώπους», ώστε σε συνδυασμό με τις ικανότητες τους, να αναβαθμίζεται ο τρίτος πυλώνας Εξουσίας. Εκθειάζεται πάντα η ανάγκη ύπαρξής τους προκειμένου να «περάσουν» οι Μεταρρυθμίσεις.
Προαναγγέλονται «μεγάλες», καταλήγουν μικρές, «κουτσουρεμένες». Μικρή σημασία έχει η παραίνεση εάν με την ίδια ευκολία, σοβαροί κατά κοινή ομολογία, άνθρωποι αποβάλλονται διότι δεν υπηρετούν το αντιπροσωπευτικό «πρότυπο» του βουλευτή.
Εάν από την άλλη, το «πρότυπο» αγγίζει την τελειότητα, κανένας λόγος αγωνίας για τη σύνθεση του Κοινοβουλίου δεν τίθεται. Οι «Πνευματικοί» δεν χρειάζονται, πιάνουν έδρανο. Άσε που κάνουν και λάθη…
Ας τολμήσει, επιτέλους, το πολιτικό σύστημα να συμφωνήσει στον τερματισμό της ανθρωποφαγίας!
Δεν ωφελεί τα κόμματα, τον πλουραλισμό, δεν εξελίσσει, δε βελτιώνει, δεν προωθεί ιδέες, πρακτικές.
Απλούστατα δε μεταρρυθμίζει, οπισθοδρομεί…
