Η ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία, παρομοιάζεται από Αμερικανούς πολιτικούς με την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Στην πραγματικότητα, οι ομοιότητες είναι περισσότερο συμβατές με μια άλλη, επώδυνη για τις διεθνείς εξελίξεις στιγμή. Την ανατροπή του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη στις απαρχές της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας.
Χωρίς τον Καντάφι, η Λιβύη έγινε… χίλια κομμάτια, με το χάος και την ανομία να κυριαρχούν. Χωρίς τον Άσαντ, η Σύρια επίσης θα σπάσει σε πολλά κομμάτια. Με τον κατακερματισμό να έχει δραματικές συνέπειες για την ισορροπία της Μέσης Ανατολής και συνολικά… του πλανήτη.
Η συλλογική Δύση συνεχίζει να… αυτοπυροβολείται. Υποτιμώντας, όπως και με την περίπτωση των υστερικών Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, την επιστροφή των οποίων στην εξουσία ευνόησε το καθεστώς Μπάιντεν, την υστερία των ακραίων τζιχαντιστών που πήραν το πάνω χέρι στη Συρία.
Φυσικά, την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής και τα δυνητικά χαώδη μεταναστευτικά ρεύματα, θα πληρώσει ακριβά η δική μας… Ευρώπη.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
