Του Νίκου Φυλάγγελου
Τώρα που τελείωσε ακόμη ένα… πανηγυράκι, συγγνώμη, Φόρουμ στους Δελφούς, ας δούμε το θέμα ψύχραιμα.
Η προσπάθεια να αποκτήσει η Ελλάδα ένα σημείο αναφοράς, σε ετήσια βάση, όπου συγκεντρώνονται “παράγοντες” για να καταθέσουν τις απόψεις τους, για το παρόν και το μέλλον, είναι ενδιαφέρουσα. Αποδείχτηκε ωστόσο ατελής. Αν όχι… μονοπωλιακή. Γιατί δεν είδαμε αυτά τα χρόνια και άλλες τέτοιες προσπάθειες, ειδικά από τη στιγμή που το Φόρουμ των Δελφών αποδείχτηκε στην πράξη ότι δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική υπεραξία, ούτε καν σε επίπεδο διεθνούς απήχησης; Μίλησε για παράδειγμα ο Τόνι Μπλερ, και… ουδείς ασχολήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Κάτι θα έπρεπε να μας λέει αυτό.
Μια παράμετρος προβληματισμού που θα πρέπει να αναδειχθεί λοιπόν είναι, γιατί στο περιθώριο της άσφαιρης πρωτοβουλίας με το Φόρουμ των Δελφών, δεν υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια άλλες αντίστοιχες, για να πετύχουν εκεί όπου απέτυχαν οι διοργανωτές του Φόρουμ. Δεν βρέθηκαν ενδιαφερόμενοι με όραμα; Ή, βρήκαν μπροστά τους… μονοπώλιο, και δεν το τόλμησαν καν;
Μια δεύτερη παράμετρος προβληματισμού αφορά το ίδιο το Φόρουμ, σε επίπεδο περιεχομένου και εργασιών. Ποιοί καλούνται, ποιοί συμμετέχουν, ποιοί εκφωνούν ομιλίες, ποιοί συντονίζουν. Μια προσεκτική μελέτη των προσώπων , παραπέμπει σε… δημόσιες σχέσεις, ώστε (σχεδόν) όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ειδικά στα ΜΜΕ, έτσι πετυχαίνεις την απουσία κριτικής. Δοκιμασμένη συνταγή.
Η τρίτη και πιο σημαντική παράμετρος ωστόσο, εστιάζει σε μια μεγάλη απουσία. Από το… πανηγυράκι των Δελφών, απουσίαζε η κοινωνία. Δεν ακούστηκαν οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών, στην οριακή σημερινή συγκυρία. Δεν αποτυπώθηκαν οι καινούριες κοινωνικές ισορροπίες και προτεραιότητες.
Ένα μεγάλο “Γυάλινο Σπίτι”, μακριά από τη ζώσα πραγματικότητα. Κρίμα…
