Από το 18% στο… 42%. Τι κάνουμε (τόσο) λάθος και γιγαντώνονται τα άκρα (και οι ακρότητες…);

Του Μάνου Οικονομίδη

Twitter@EmOikonomidis

 

Πώς… τα καταφέραμε έτσι; Διόλου ρητορικό το ερώτημα, και βαθιά ανησυχητικές οι πληθυντικές απαντήσεις που το συνοδεύουν. Η ιστορική συνείδηση της γαλλικής κοινωνίας δεν επέτρεψε στη Μαρίν Λεπέν να πάρει στα χέρια της το τιμόνι της χώρας που κληρονόμησε το φως του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, η ιστορική εξέλιξη της γιγάντωσης των άκρων ωστόσο, σοκάρει.

Το 2002, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ηττήθηκε από τον Ζακ Σιράκ, με ποσοστό 18% έναντι 82%. Σήμερα, δυο δεκαετίες αργότερα, η κόρη του έφτασε στο σοκαριστικό 42%, απέναντι στον “ελαφρύ” Εμμανουέλ Μακρόν, η απόσταση του οποίου από τις πραγματικές ανάγκες της γαλλικής κοινωνίας οδήγησε σε αυτή την εντυπωσιακή γιγάντωση της αντισυστημικής ψήφου.

Είναι προφανές ότι το 42% των Γάλλων που επέλεξαν τη Μαρίν Λεπέν δεν είναι ακροδεξιοί. Η ίδια ωστόσο είναι. Παρά την καμουφλαρισμένη εκδοχή της “μετριοπαθούς Δεξιάς” που επιχείρησε, και ως ένα σημείο πέτυχε να λανσάρει σε αυτές τις εκλογές.

Γιατί λοιπόν γιγαντώθηκε τόσο η αντίδραση της κοινωνίας στη Γαλλία. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως είχε προειδοποιήσει εγκαίρως τους Έλληνες ο Κώστας Καραμανλής, επελαύνουν και στη χώρα μας, μετά τις εκλογές του 2009. Η ακροδεξιά νίκησε. Ως νοοτροπία, συμπεριφορά, στάση ζωής. Διατρέχοντας οριζόντια το πολιτικό σύστημα, χωρίς δηλαδή μονοδιάστατες κομματικές δεξαμενές, τον δημόσιο βίο, τα ΜΜΕ, τα social media.

Το μίσος και ο εθνικός διχασμός έχουν κυριαρχήσει στην Ελλάδα της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, την απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης, τη συρρίκνωση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Η επόμενη μέρα για τη Γαλλία και συνολικά την Ευρώπη, είναι επώδυνη. Αν δεν κατανοήσουμε τους λόγους για τη γιγάντωση του θυμού, θα μετράμε εκλογές στο σύνολο της ηπείρου μας, όπου η αντίδραση θα διογκώνεται. Και, όπως μας έχει αποδείξει η Ιστορία, πιθανότατα κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός δεν έχει την αίσθηση του ιστορικού καθήκοντος που διατηρούν στο γενετικό αποτύπωμά τους οι Γάλλοι.

 

Best Of

Η υπογραφή της Όλγας Κεφαλογιάννη σε μια (τουριστική) συνεργασία με την Τουρκία… από το μέλλον

Κοινή διακήρυξη για την προώθηση της συνεργασίας Ελλάδας -...

Χατζηδάκης: Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα

Τις δέκα σημαντικότερες αλλαγές στην καθημερινότητα των πολιτών που...

Μαριάννα Νικολαϊδου: Ένα κάδρο εθνικής αυτοπεποίθησης και περηφάνιας, με φωτεινές πινελιές

Του Λάζαρου Καλλιανιώτη   Με ανάρτηση στους προσωπικούς λογαριασμούς της στα...

Newsletter

spot_img

Δείτε επίσης...

Ο δεύτερος (μετά τον Τραμπ) μοιραίος για τη δυτική Δημοκρατία “πλανητάρχης”

Από τον Ντόναλντ Τραμπ, στον Τζο Μπάιντεν. Η διαδρομή...

Η ανάγκη να συμβιώνουμε αρμονικά με έναν (ισόβιο) γείτονα

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η ουσία...

Λευτέρης Κουσούλης: Ένα μαύρο πέπλο ανομίας πάνω από τη χώρα

Του Μανώλη Κομνηνού   Τις συνθήκες φθοράς που καταγράφονται εδώ και...

Νίκος Μπογιόπουλος: Οι υποκλίσεις, γενικώς, δεν είναι καλό πράμα…

Του Μανώλη Κομνηνού   Στο θέμα που προέκυψε με τον Υπουργό...
Μάνος Οικονομίδης
Μάνος Οικονομίδης
Ο Μάνος Οικονομίδης είναι δημοσιογράφος. Σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας

Ο δεύτερος (μετά τον Τραμπ) μοιραίος για τη δυτική Δημοκρατία “πλανητάρχης”

Από τον Ντόναλντ Τραμπ, στον Τζο Μπάιντεν. Η διαδρομή της θλίψης, που επιδείνωσε την παρακμή της αμερικανικής Δημοκρατίας, και κατά συνέπεια συνολικά της δυτικής...

Η ανάγκη να συμβιώνουμε αρμονικά με έναν (ισόβιο) γείτονα

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η ουσία όσων συζήτησε και συμφώνησε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και ο αντίκτυπος σε επίπεδο υφολογίας, ψυχολογίας...

Λευτέρης Κουσούλης: Ένα μαύρο πέπλο ανομίας πάνω από τη χώρα

Του Μανώλη Κομνηνού   Τις συνθήκες φθοράς που καταγράφονται εδώ και χρόνια και έχουν εδραιωθεί στην ελληνική κοινωνία, ανέδειξε ο Λευτέρης Κουσούλης, με ανάρτηση στον προσωπικό...