Η ηθική κουλτούρα του λαού μας, συνεπάγεται τον σεβασμό στη μνήμη ενός νεκρού. Όσο γκρίζες και σκοτεινές, κατάμαυρες πινελιές, κι αν συνέθεσαν το μωσαϊκό της διαδρομής του στη ζωή.
Γι’ αυτό και η είδηση της απώλειας του Κώστα Σημίτη, επιτάσσει.. αυτοσυγκράτηση. Η Ιστορία άλλωστε έχει ήδη καταγράψει στις γκρίζες σελίδες της την περίοδο της οκταετούς διακυβέρνησης του τόπου από τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από τα Ίμια, την παράδοση Οτσαλάν, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τις “περίεργες” εκλογές του 2000, την υπερκοστολόγηση των έργων των Ολυμπιακών Αγώνων, και τη ληστρική ισοτιμία ευρώ-δραχμής, που επέτρεψε στους κερδοσκόπους και όσους γνώριζαν εκ των προτέρων θα… θησαυρίσουν, μέχρι τη διαμόρφωση του οδικού χάρτη για τη χρεοκοπία του 2010, με το “αμαρτωλό” swap της Goldman Sachs, και την καθιέρωση στον εθνικό ιστό μιας κουλτούρας διαφθοράς και σκανδάλων, σε συνδυασμό με ελαστικές, ηθικά ακρωτηριασμένες συνειδήσεις.
Η σκοτεινή κληρονομιά της διακυβέρνησης Σημίτη θα μας απασχολεί… δια βίου. Ο ίδιος άλλωστε ήταν ο μόνος εν ενεργεία πρωθυπουργός στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης, που αρνήθηκε να δεχτεί την ετυμηγορία των Ελλήνων για τα πεπραγμένα του, και αντί να είναι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004, παρέδωσε ένα “θαμπό δαχτυλίδι”, στον Γιώργο, τον τελευταίο των Παπανδρέου.
Με την απώλεια του Κώστα Σημίτη να συνοδεύεται από το αναμενόμενο τετραήμερο εθνικό πένθος, θα έριχνε κανείς την ιδέα, η νεκρώσιμη πομπή να διανύσει μια μεγάλη διαδρομή. Από την οδό Σοφοκλέους, στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου ήταν η έδρα του Χρηματιστηρίου την εποχή της εθνικής ληστείας των εισοδημάτων των Ελλήνων, την περίοδο Σημίτη, μέχρι τα Ίμια. Εκεί όπου χάθηκαν οι Έλληνες στρατιωτικοί. Το βράδυ που το σύστημα Σημίτη “γκρίζαρε” το Αιγαίο…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
