Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Οτι είμαστε μπροστά σε μεγάλα γεγονότα παγκοσμίως δεν χωρεί πια καμία αμφιβολία.
Η αστάθεια είναι γενικευμένη και οι αβεβαιότητες περισσεύουν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε σημείο καμπής. Ο ρωσικός στρατός αποτυγχάνει, επί του παρόντος, να επιτύχει τους στρατηγικούς του στόχους, έχοντας καταγράψει σημαντικές απώλειες τόσο σε έμψυχο όσο και άψυχο, πολεμικό κατά βάση, υλικό.
Αυτός είναι και ο λόγος της βίαιης επιστράτευσης 300.000 εφέδρων. Κατά πάσα βεβαιότητα πια η αυταρχική Ρωσία δοκιμάζεται πολλαπλώς στις ουκρανικές πεδιάδες, το ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεών της είναι κλονισμένο και μια δεύτερη αποτυχία στο πεδίο των μαχών θα έχει συνέπειες τόσο για το καθεστώς όσο και για την ηγεσία. Γι’ αυτό και η επιστράτευση και οι αστόχαστες απειλές εναντίον της Δύσης.
Η Ρωσία έπειτα από επτά μήνες πολεμικών επιχειρήσεων έτσι κι αλλιώς βιώνει φθορά. Το κύρος της έχει καταρρακωθεί, η επιρροή της στην ευρύτερη ζώνη της Ευρασίας έχει υποχωρήσει, όπως δηλώνει η απροθυμία των δυνάμει συμμάχων της να υποστηρίξουν τον άκαιρο και άδικο πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας.
Οι Κινέζοι και οι Ινδοί πρόκοψαν εμπορευόμενοι σε έναν κόσμο ανοιχτό και κινητικό, δεν μπορούν να συντονισθούν με τον Πούτιν σε έναν κόσμο περιχαρακωμένο και πιο μικρό. Αντιθέτως, διαισθανόμενοι τη ρωσική υποχώρηση σπεύδουν να επανατοποθετηθούν. Θέλουν το διεθνές εμπόριο ανοιχτό και ελεύθερο, ικανό να χρηματοδοτήσει τη δική τους ανάπτυξη και πρόοδο. Την εξασθενημένη Ρωσία θα θελήσουν να τη δορυφοροποιήσουν και να τη μετατρέψουν σε ένα απέραντο βενζινάδικό τους. Αυτό μαρτυρούν οι κινήσεις τους, οι συμφωνίες που κλείνουν με τις πρώην σοβιετικές κεντροασιατικές δημοκρατίες, αλλά και οι εντάσεις που καταγράφονται τελευταίως στην ευρύτερη αυτή ζώνη. Οι συγκρούσεις μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων, όπως και μεταξύ Τατζίκων και Κιργιζίων, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του άλλοτε εγγυητή της ασφάλειας, δηλαδή του Πούτιν και της Μόσχας.
Στο παιχνίδι αυτό φαίνεται να θέλουν να εισέλθουν οι Τούρκοι και οι Ιρανοί επίσης, αν και οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν πλέον μείζονα εσωτερική κρίση με την επανάσταση των γυναικών κατά της μαντίλας και την ευθεία αμφισβήτηση του θεοκρατικού καθεστώτος. Ακόμη παραμένει στο προσκήνιο, αν και ελεγχόμενη επί του παρόντος, η αντίθεση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ για την Ταϊβάν εμφανώς και την παγκόσμια πρωτιά αφανώς. Επίσης δεν μπορεί να μείνει αναξιολόγητη η διακηρυχθείσα θέση των Ισραηλινών για λύση δύο κρατών στην Παλαιστίνη, ούτε βεβαίως η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και οι διαρκώς εκτοξευόμενες απειλές της τουρκικής ηγεσίας εναντίον της Ελλάδας.
Ολα μαζί συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ και παραπέμπουν σε έναν νέο κύκλο γεωπολιτικών εντάσεων και αναστατώσεων, που μεσοπρόθεσμα, κατά πάσα βεβαιότητα, θα δώσουν μεγάλα γεγονότα, τη μορφή και τον χαρακτήρα των οποίων ουδείς μπορεί να προδιαγράψει. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται αν όχι εντός, σίγουρα στην περιφέρεια του κύκλου της γεωπολιτικής αναθεώρησης. Γεγονός που, αν μη τι άλλο, απαιτεί συνοχή, εθνική ομοψυχία και προπάντων εγρήγορση έναντι των κινδύνων και των απειλών που μας περιβάλλουν.
