Του Νίκου Φυλάγγελου
Με την υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου, που τόσο άγαρμπα και σοκαριστικά κυριαρχεί στην επικαιρότητα, τα σύννεφα είναι πολλά. Γιατί έτσι και γιατί τώρα; Γιατί με τέτοια ένταση; Πόσο γρήγορα διανύει κανείς τη διαδρομή από την αποθέωση, τη στήριξη και τις φωτογραφίες με τον ιερωμένο-ιδρυτή της Κιβωτού, στη σταύρωση, την απαξίωση, ακόμη και τον έλεγχο για παράνομες οικονομικές δωσοληψίες;
Ρητορικό το ερώτημα, ακόμη ωστόσο και αυτή η παράμετρος των πολλών και εύλογων αποριών, έχει συρρικνωμένη αξία, σε σχέση με το… δάσος. Με τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Που δεν είναι άλλος από τη διαχρονική ανεπάρκεια και υστέρηση του κράτους, σε επίπεδο πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Έννοιες ουσίας και όχι… δημοσίων σχέσεων, για να κάνουν καριέρα όσοι συγκυριακά κατέχουν τα αντίστοιχα θεσμικά πόστα.
Αν το κράτος δεν… έμπαζε νερά στην πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη, δεν θα χρειάζονταν “Κιβωτοί”. Οι οποίες, μετά βεβαιότητας, λόγω της αδιαφορίας του κράτους, θα γέμιζαν… τρύπες και ρωγμές.
