Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι γενιές που ακολουθούν, έχουν, δυστυχώς, πεπερασμένη πρόβαση στην Ιστορία του έθνους μας, κυρίως επειδή… δεν βρίσκουν λόγο να το κάνουν. Η σημερινή Ελλάδα της βαθιάς παρακμής, τους απογοητεύει αρκετά, ώστε να μην έχουν χρόνο, αλλά κυρίως διάθεση, να κατανοήσουν όσα προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα.
Με αφορμή τον θάνατο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, αξίζει να θυμηθούμε ότι, αν δεν υπήρχε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, πιθανότατα θα είχαμε ακόμη… μοναρχία. Η γενναία απόφαση Καραμανλή να διενεργήσει δημοψήφισμα για το πολιτειακό, μετατόπισε επαρκές ποσοστό της Δεξιάς, από το φιλοβασιλικό στρατόπεδο, στη Δημοκρατία. Και έτσι, η Ελλάδα σταμάτησε να έχει… ελέω θεού μονάρχες.
Σε αντίθεση με τον Καραμανλή, τον οποίο κυνήγησε, υπονόμευσε και ανέτρεψε το παλάτι, με τον Κωνσταντίνο μάλιστα να βρίσκεται πίσω από σενάρια ανατροπής του και νέας δικτατορίας μετά το 1974, όπως καταγράφουν τα ιστορικά αρχεία, οι ηγέτες του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς… μια χαρά τα έβρισκαν με τους μονάρχες.
Η Ιστορία είναι… πεισματάρα, όταν θέλει να αποκαταστήσει την τάξη.
