Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Οποιος ασχολείται με τα δημόσια πράγματα σε αυτήν τη χώρα είναι λογικό να έχει… τάσεις φυγής. Ειδικά, μάλιστα, όποιος βρίσκεται σε θέση ευθύνης. Δεν είναι μια εύκολη χώρα, για να το πούμε έτσι απλά. Ο «σταθμάρχης του ΟΣΕ» ή «η ηγεσία της Πυροσβεστικής στο Μάτι» περιμένουν στη γωνία. Οχι ως πρόσωπα· αλλά σαν σάπια δοκάρια σε ένα οικοδόμημα που μπάζει από παντού. Δοκάρια που έχουν κατασκευάσει πολιτικοί διαφόρων παρατάξεων με τα χέρια τους, άλλοτε για να βολέψουν και άλλοτε για να ελέγξουν απολύτως τη νομή της εξουσίας.
Το περιβάλλον είναι αφόρητα τοξικό. Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες διογκώνονται και οι δρόμοι κλείνουν πάλι πολύ συχνά. Ολο και λιγότεροι άνθρωποι δέχονται να μπουν στην πολιτική ή να αναλάβουν κάποια υπεύθυνη θέση. Αυτονόητες προεκλογικές εξαγγελίες αποδεικνύονται πλήρως ανεφάρμοστες.
Οπότε λογικό είναι να νιώθουν τάσεις φυγής όσοι πρέπει να κυβερνήσουν. Είτε είναι ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, είτε ο Μητσοτάκης, βλέπεις με το πέρασμα του χρόνου την κούραση που συσσωρεύεται, την τάση να μετατρέπεται το Μαξίμου σε μπούνκερ μέσα από το οποίο οι κυβερνώντες βλέπουν παντού εχθρούς και μιλάνε μόνο με ανθρώπους που συμφωνούν μαζί τους.
Η χώρα βγήκε από την κρίση και διανύει μια, σπάνια για τα ιστορικά μας δεδομένα, περίοδο σταθερότητας και ανάπτυξης. Σε μια περίοδο μάλιστα όπου άλλες «πολιτισμένες» χώρες βυθίζονται στο χάος.
Να συμβάλουμε όλοι να γίνουν τα 4-5 πράγματα που θα κάνουν τη θετική πορεία της Ελλάδας μη αναστρέψιμη.
Κάτι μας κάνει, όμως, να μην πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι βιώσιμο και θα αντέξει για καιρό. Ακούω διάφορους γύρω μου να λένε «εντάξει, θα έχουμε 2-3 χρόνια ακόμη ανάπτυξη και σταθερότητα, και μετά πάλι τα ίδια». Αυτός είναι ο τέλειος τρόπος για να μπεις σε μια παγίδα αυτοτροφοδοτούμενης καταστροφικής προφητείας.
Δεν ζω κάπου αλλού. Βλέπω τα τεράστια προβλήματα. Οι συμπολίτες μας που δεν βγαίνουν οικονομικά είναι η πλειονότητα. Πολλά δημόσια νοσοκομεία είναι τριτοκοσμικά. Η δημόσια διοίκηση και η Δικαιοσύνη δεν έχουν αλλάξει, ούτε και οι κανόνες διαφάνειας. Προφανώς χρειαζόμαστε μεγάλες ξένες επενδύσεις πέρα από ξενοδοχεία, το real estate και τα data centers. Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί με το ζήτημα του υπερτουρισμού. Και πολλά ακόμη. Εχουν γίνει, ωστόσο, σημαντικά πράγματα σε αρκετούς τομείς.
Το παράθυρο ευκαιρίας που έχει η χώρα θα κλείσει κάποια στιγμή. Είτε λόγω της διεθνούς συγκυρίας είτε επειδή θα μπει σε μια φάση πολιτικής αβεβαιότητος και πλήρους ασυνεννοησίας. Το χρέος και το δημογραφικό μάς περιμένουν, σαν ξεχασμένες νάρκες που προτιμάμε να αγνοούμε.
Δεν θα το παίξω τηλε-ψυχολόγος και να συστήσω να σκεπτόμαστε… θετικά. Αλλά καλό είναι να καταλάβουμε πόσο σπάνιο είναι αυτό το παράθυρο και να συμβάλουμε όλοι –ναι, και η αντιπολίτευση, αν της το επιτρέψει η κυβερνητική συμπεριφορά ασφαλώς–, να γίνουν τα 4-5 πράγματα που θα κάνουν τη θετική πορεία της χώρας μη αναστρέψιμη. Και οι κυβερνώντες πρέπει να αλλάξουν ένα ένα τα σάπια δοκάρια, κάνοντας τον σταυρό τους ότι δεν θα προκληθεί, εν τω μεταξύ, κάποια απρόσμενη τραγωδία ή ατύχημα.
