Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Κάποιοι θέλουν να ξαναζήσουν τον Δεκέμβρη. Οχι του 2008, του 1944. Τον ζουν ήδη μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χαρακτηρίζουν καθηγητές που διατυπώνουν ελεύθερα την άποψή τους «καταδότες» και «δωσίλογους». Γράφουν σχόλια του τύπου «ψόφα» κάτω από τη φωτογραφία ενός ανθρώπου που παλεύει για τη ζωή του. Είναι άρρωστο όλο αυτό. Ενα κλικ θέλει το μίσος για να οπλίσει ένα παρανοϊκό χέρι.
Είναι κάμποσοι όσοι θέλουν να ζήσουν ξανά τον Δεκέμβρη στους δρόμους της Αθήνας και να πάρουν τη ρεβάνς για όσα συνέβησαν πριν από 77 χρόνια. 77 χρόνια!
Δεν υπάρχει καμία, απολύτως καμία, χώρα στην Ευρώπη που να ζει αυτό που βιώνουμε. Υπήρξαν χώρες που πέρασαν σκληρούς εμφυλίους και δικτατορίες. Εθαψαν όμως τους δαίμονές τους, τίμησαν τους νεκρούς, έδωσαν τα χέρια και πήγαν παρακάτω πριν από πολλά, πολλά χρόνια.
Η ελληνική κοινωνία έλυσε αυτά τα ζητήματα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η ώριμη Αριστερά, που είχε ζήσει στο πετσί της το δράμα του Εμφυλίου, το κατάλαβε και έδωσε τα χέρια. Η ώριμη Δεξιά έκανε την αυτοκριτική της. Μια ισχνή μειοψηφία κόλλησε, όμως, στο παρελθόν και δεν λέει να ξεκολλήσει. Φαντασιώνεται νέες «μάχες της Αθήνας», «Πολυτεχνεία», ό,τι να ’ναι. Ο Κουφοντίνας, όσο τραγικό και αν είναι αυτό, γιατί μιλάμε για τη ζωή ενός ανθρώπου, είναι απλώς το όχημα για να κάνει τη φαντασίωση πράξη.
Δεν μπορούμε όμως να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε στο 2021. Γερμανική κατοχή δεν έχουμε. Χούντα δεν έχουμε. Η Ελληνική Δημοκρατία είναι στέρεη και άντεξε μεγάλες κρίσεις. Η Αριστερά ήλθε στην εξουσία το 2015 και κυβέρνησε τον τόπο. Δεν άνοιξε μύτη, οι θεσμοί άντεξαν, η ζωή συνεχίστηκε, η Δημοκρατία έμεινε αλώβητη. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι έχουμε ωριμάσει και δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω.
Η χώρα πρέπει να πάει μπροστά γιατί έχει μεγάλες προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Κανείς δεν θα έλθει να επενδύσει αν αρχίσει πάλι να καίγεται η Αθήνα μέρα παρά μέρα. Οι αντίπαλοί μας τρίβουν τα χέρια τους όταν βλέπουν έναν λαό βαθιά διχασμένο και μία χώρα να αυτοαναφλέγεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Εχουμε κάνει μεγάλες ζημιές στον εαυτό μας, ως έθνος, στο παρελθόν. Αμέτρητες φορές. Αυτή τη φορά είναι ανάγκη να επιδείξουμε όλοι όσοι έχουμε αφήσει τις ιστορικές μας φαντασιώσεις στα ράφια των βιβλιοθηκών μας μία αίσθηση ευθύνης και αυτοσυγκράτησης.
