Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Στενοχώρια, ανασφάλεια, απελπισία… Τα νιώθουμε όλα μαζί και πολύ έντονα, καθώς βλέπουμε μεγάλα κομμάτια της πατρίδας μας να καίγονται. Η μαυρίλα στον ουρανό και η έντονη μυρωδιά του καμένου στον αέρα δεν αφήνουν περιθώρια για να ξεφύγει κανείς από τη σκληρή πραγματικότητα. Είμαστε αντιμέτωποι με κάτι που μας ξεπερνάει, που δεν εξηγείται εύκολα ούτε και έχει εύκολες απαντήσεις. Οι πυρκαγιές είναι όμως ένας ακόμη κρίκος σε μια δοκιμασία που δεν λέει να τελειώσει. Ξεκίνησε με την οικονομική και κοινωνική κρίση, πήρε τη σκυτάλη η πανδημία και τώρα αυτό. Μόλις λέμε να πάρουμε μια ανάσα, να βγάλουμε όλοι μαζί το κεφάλι πάνω από το νερό, κάποιο αόρατο χέρι μάς βουλιάζει πάλι. Το νιώθουμε όλοι, αλλά περισσότερο απ’ όλους το νιώθουν οι ευάλωτοι αυτής της κοινωνίας. Δικαιολογημένο το «γιατί;» κοιτώντας τον ουρανό. Δικαιολογημένο και το συχνό βουβό κλάμα, καθώς μία ακόμη σκηνή απελπισίας εκτυλίσσεται στις τηλεοπτικές μας οθόνες.
Φοβάμαι όμως ότι οι μεγάλες πυρκαγιές θα ρίξουν άλλο ένα στουπί γεμάτο καύσιμη ύλη στο ποτάμι της παράνοιας που τρέχει με ορμή γύρω μας. Η πανδημία το φούσκωσε για τα καλά και δοκιμάζει τα αναχώματα λογικής που προσπαθούμε οι υπόλοιποι να ορθώσουμε στις κοίτες του. Τώρα όμως ξεχειλίζει από οργή, από αβεβαιότητα και –ναι– από μεγάλα αποθέματα τοξικότητας. Θέλει προσοχή, γιατί κανένας λογικός, καμία «σοβαρή» πολιτική παράταξη δεν κερδίζει όταν το εκμεταλλεύεται. Η νέα δοκιμασία εμπιστοσύνης θα βγάλει πρωτόγνωρα τέρατα στη σκηνή. Ας είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό.
Και εν τω μεταξύ, ας επικεντρωθούμε στα ερωτήματα της επόμενης ημέρας. Να δούμε αν ο κρατικός μηχανισμός έχει πραγματικά ετοιμαστεί. Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε οι πολίτες ως κοινωνία και πώς θα σοβαρευτούν τα στελέχη της αυτοδιοίκησης, ώστε να ειδικευτούν σε έργα και όχι στα τηλεπαράθυρα. Να δώσουμε οριστικές απαντήσεις σε όλα όσα συζητούμε 40 χρόνια, από τη συντήρηση του δικτύου ηλεκτρισμού έως τη χρησιμότητα των πευκοφυτεύσεων.
Η εποχή μας και οι περιστάσεις απαιτούν ψυχραιμία, πρακτικότητα, σχεδιασμό, σύστημα. Ολα αυτά είναι είδη εν ανεπαρκεία σε αυτόν τον τόπο. Και κινδυνεύουν να χαθούν μέσα σε ένα τοπίο ανεξέλεγκτης οργής και αχαλίνωτης τοξικότητας.
