Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Η Ελλάδα πρέπει να γίνει στρατηγικά αυτάρκης. Καλές οι συμμαχίες, καλύτερη όμως και πιο αποτελεσματική η δική μας δύναμη, που δεν εξαρτάται από άλλους. Περάσαμε μία πολύ μεγάλη περίοδο κατά την οποία δεν παίρναμε στα σοβαρά τα θέματα ασφάλειας. Διαλύσαμε τους μηχανισμούς, την ιεραρχία, την πολεμική βιομηχανία, ό,τι εν πάση περιπτώσει χρειάζεται ένα κράτος για να λειτουργεί και να το σέβονται οι αντίπαλοί του. Το κάναμε με μανία και ήταν φυσικό μετά τη λαίλαπα της δικτατορίας. Το παρατραβήξαμε όμως.
Τώρα ευτυχώς το εκκρεμές έρχεται ξανά εκεί που πρέπει. Η απειλή είναι πολύ ορατή και δεν αφήνει περιθώρια για αστεία. Η κυβέρνηση έδειξε ότι με τη σωστή ηγεσία το ελληνικό κράτος μπορεί να γίνει αποτελεσματικό, παρά τις ελλείψεις του. Με τον ίδιο τρόπο που η κουλτούρα του χαβαλέ, του κομματισμού, της ΔΕΚΟποίησης οδήγησε στη διάλυση, η κουλτούρα του επαγγελματισμού και της σοβαρότητας της σημερινής κυβέρνησης ανέβασε το επίπεδο και ξύπνησε το φιλότιμο. Το μήνυμα δίνεται πάντοτε από την κορυφή, άλλωστε.
Η αριστερή διακυβέρνηση βοήθησε και αυτή να σπάσουν τα στερεότυπα που έφτιαξε η Αριστερά και το υπερλαϊκιστικό αφήγημα της μεταπολίτευσης για τις Ενοπλες Δυνάμεις και τις υπηρεσίες ασφαλείας. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο στην επίλυση των συσσωρευμένων προβλημάτων στην Αμυνα. Ξεκίνησε όμως από το «μα γιατί χρειάζονται όλα αυτά;» και κατέληξε σε επιλογές κάποιων σοβαρών προσώπων που χειρίστηκαν με επαγγελματισμό δύσκολες καταστάσεις. Σε συμβολικό επίπεδο, η συγκυβέρνηση με τον υπουργό Αμυνας έφερε εικόνες και υπερβολικούς συμβολισμούς που ήταν αδιανόητοι πριν. Με έναν παράδοξο τρόπο, και αυτό καλό έκανε. Ωρίμασε και αυτή, ωριμάσαμε όλοι. Αν, δε, επιλέξει να επιστρέψει στα άγουρα συνθήματα του παρελθόντος, θα αντιληφθεί ότι δεν θα την ακολουθήσει η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης.
Τώρα ο στόχος πρέπει να είναι η δική μας στρατηγική αυτονομία. Να σταματήσουμε να «κλαψουρίζουμε» όταν οι εταίροι ή σύμμαχοι δεν «καθαρίζουν» το παιχνίδι για εμάς. Εχουμε δρόμο να καλύψουμε, αλλά βρισκόμαστε στη σωστή κατεύθυνση.
Διάβαζα τις προάλλες μία περικοπή του Κίσινγκερ, ο οποίος έκανε τη ζημιά που έκανε στα ελληνικά συμφέροντα, αλλά ο ωμός ρεαλισμός του παραμένει διδακτικός. Εγραφε λοιπόν: «Το να εξαρτάσαι από τη συνέχιση της καλής διάθεσης ενός άλλου κυρίαρχου κράτους σού διαλύει το ηθικό, γιατί είναι ομολογία αδυναμίας. Ωθεί στην ανευθυνότητα λόγω της πεποίθησης πως οι εξελίξεις δεν μπορούν να επηρεασθούν από τη δική σου θέληση». Ακριβώς αυτό.
