Η συναρπαστική πρόοδος της ανθρωπότητας, με τη γοητεία της εξέλιξης να διαμορφώνει συνθήκες αυτόνομης διαδρομής, μας προσφέρει τα χρηστικά εργαλεία για να διαχειριζόμαστε υπερβατικά και αποτελεσματικά προκλήσεις και εμπόδια.
Σε μια εποχή ακραίας αβεβαιότητας και ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, με τα δεδομένα να παραμερίζουν υπό το βάρος της μετατόπισης των αναγκών και των προτεραιοτήτων των πολιτών, η ψυχολογία, στην κλινική επιστημοσύνη της, στέκεται αγέρωχη απέναντι στη βοή των γεγονότων. Ως πεισματική απόδειξη της ανθεκτικότητας των ιδεών, όταν αυτές προκύπτουν μέσα από τη ζύμωση της κοινωνίας και κατά συνέπεια ενσωματώνονται στον αξιακό γενετικό κώδικα των κοινωνιών.
Η κλινική ψυχολογία, στα κεφάλαια αναζήτησης του σημείου ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη ως θεμελίου εσωτερικής ισορροπίας, διαπιστώνει την πολλαπλασιαστική υπεραξία της ειλικρίνειας. Της γενναιότητας να αντικρίζεις στον καθρέφτη το είδωλο που αντανακλά, και όχι κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Όχι αυτό που θα ήθελες να βλέπεις.
Η πολλαπλασιαζόμενη αποστροφή της σιωπηλής πλειοψηφίας της κοινωνίας για το «σύστημα», τους Θεσμούς, τον κώδικα αυτορρύθμισης τον οποίο έχουμε συμφωνήσει και συνυπογράψει, ως αντίβαρο και απάντηση στο χάος και τη σύγχυση, εξελίσσεται σε ταυτοτικό αυτοάνοσο για τη σημερινή Ελλάδα.
Το έθνος μας, που ιστορικά πιστώνεται τη γέννηση της Δημοκρατίας και τη ζύμωση των θεμελιωδών ιδεών οι οποίες έσπρωξαν μπροστά, στο διαρκές μέλλον, το ανθρώπινο γένος, και ενέπνευσαν ρεύματα προόδου, από τον Διαφωτισμό μέχρι την Αναγέννηση, μοιάζει εγκλωβισμένο και καθηλωμένο σε μια παρατεταμένη παρακμή.
Με αφετηρία την προηγούμενη δεκαετία και την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, μια μοιραία περίοδο ασυγχώρητης οπισθοδρόμησης, που «μίκρυνε» την Ελλάδα, φτωχοποίησε τους πολίτες, αποσυναρμολόγησε την κοινωνία, απομείωσε την ποιότητα και την υπεραξία της ηγεσίας, στην πολιτική, την οικονομία, τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο.
Η Κλινική Ψυχολογία μας υπενθυμίζει ότι, το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για να καταφέρει κάποιος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ένα πρόβλημα, είναι να παραδεχτεί την ύπαρξή του. Η σημερινή Ελλάδα στερείται οξυγόνου, ζαλισμένη σε μια «πυρόσφαιρα» φθοράς. Με την επικινδυνότητα της πραγματικότητας να εκτείνεται σε ερώτημα και αγωνία επιβίωσης…
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 17 Μαϊου 2025
