Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη εξέλιξη συνιστά κάποιου είδους «διαρθρωτική μεταρρύθμιση», αλλά είναι πλέον βέβαιο ότι επί κυβερνητικής θητείας Κυριάκου Μητσοτάκη, του επονομαζόμενου και Μωυσή Β’, η ελληνική Δικαιοσύνη κατόρθωσε να διεκδικεί τα σκήπτρα του πιο χρεοκοπημένου θεσμού της Μεταπολίτευσης.
Ανώτατοι λειτουργοί της έχουν φτάσει να συμπεριφέρονται ως μετακλητοί υπάλληλοι του καθεστώτος «Οικογένεια Μητσοτάκη Α.Ε.» και να ευτελίζουν την εικόνα της Θέμιδος στη συνείδηση του κόσμου, φέροντας εις πέρας ταχυδακτυλουργικές «αποστολές» υπεράνω φαντασίας. Στις μέρες μας η δικαστική εξουσία οδηγείται…αναντίλεκτα και ανυπερθέτως, όπως θα έλεγε η καλή εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, στον υπέρτατο βαθμό ανυποληψίας. Και οι μεθοδεύσεις είναι τόσο χονδροειδείς, τόσο αποκρουστικά τριτοκοσμικές και αυθαίρετες, ώστε ακόμη και «χρυσές εφεδρείες» συνταγματολόγων υμνωδών της κυβέρνησης, που μέχρι σήμερα εξωράιζαν με την αρθρογραφία τους διαδοχικές θεσμικές παρεκτροπές, έφτασαν να βγουν από τα ρούχα τους και να βροντοφωνάξουν δημοσίως: Κυρία μου, είπαμε να κάνουμε τα στραβά μάτια, αλλά εσείς το… τερματίσατε!
Η απαξίωση του θεσμού της Δικαιοσύνης δεν οφείλεται ασφαλώς στους ίδιους τους λειτουργούς της, που στη μεγάλη τους πλειονότητα ασκούν επαρκώς τα καθήκοντά τους μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Στη διάρκεια των Μνημονίων οι Ελληνες δικαστικοί, όπως και άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, υπέστησαν εξευτελισμό με την τιμωρητική μείωση των αποδοχών τους, αντιμετώπισαν την ασέβεια διαδοχικών κυβερνήσεων που δεν φάνηκαν να συνυπολογίζουν την κρισιμότητα της αποστολής τους και κατέστησαν ευάλωτοι στις σειρήνες του εκμαυλισμού και της κομματικής δοσοληψίας. Αποτελεί κοινό τόπο πλέον στις τάξεις του δικαστικού σώματος ότι η επαγγελματική εξέλιξη δεν υπακούει σε κανόνες αξιοκρατίας, ιεραρχίας ή επετηρίδας, αλλά δεξιοτήτων στη διαπλοκή με την πολιτική εξουσία.
Αποτέλεσμα αυτής της παθογένειας είναι να σημειώνονται κρούσματα παράβασης καθήκοντος σε όλες τις βαθμίδες και να επικρατεί απόλυτη αυθαιρεσία στην ερμηνεία του πνεύματος, κυρίως όμως του γράμματος των νόμων, γεγονός που οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Υπό την επήρεια μιας woke αντίληψης απόδοσης δικαιοσύνης που ενθαρρύνεται αναφανδόν από την πολιτική εξουσία και τα μέσα ενημέρωσης έχουμε φτάσει να αφήνονται ελεύθεροι βιαστές, εμπρηστές ή διακινητές λαθρομεταναστών και να απειλούνται με φυλάκιση ή εξοντωτικά πρόστιμα παραβάτες ήσσονος σημασίας, όπως η γιαγιά που πέταξε τα γατάκια στα σκουπίδια και ο ασυνείδητος που έκοψε τα φτερά του παπαγάλου για να τον κάνει ατραξιόν. Υπό την έννοια αυτή ο μέσος πολίτης που οδηγείται στα δικαστήρια για οποιοδήποτε παράπτωμα δεν ξέρει κυριολεκτικά τι του ξημερώνει…
Η πολιτική πολλών μέτρων και σταθμών στην απόδοση δικαιοσύνης είναι σίγουρα ενδεικτική ελλείμματος δημοκρατίας. Ομως πολύ χειρότερη είναι η στράτευση ανώτατων δικαστών σε μικροκομματικές εξυπηρετήσεις που βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον.
Η συγκάλυψη της δυσώδους υπόθεσης των υποκλοπών κατ’ εντολή της εκτελεστικής εξουσίας είναι το επιστέγασμα μίας σειράς αυθαίρετων νομοθετικών μεθοδεύσεων που εγκαινίασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είτε για να προστατεύσει στελέχη της από την τιμωρία για εγκλήματα εις βάρος Ελλήνων πολιτών είτε για να ξεφορτωθεί (διά της αδρανοποιήσεως) πολιτικούς της αντιπάλους.
Ο χειρισμός μεγάλων υποθέσεων δημοσίου συμφέροντος από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, όπως η υπόθεση των Τεμπών ή ο αποκλεισμός κομμάτων από εκλογικές αναμετρήσεις, απέχει έτη φωτός από βασικά κριτήρια δικονομικής λογικής. Στην πρώτη περίπτωση οι συγγενείς των θυμάτων κλήθηκαν να ζητήσουν δικαίωση στη σφαίρα της…μεταφυσικής, ενώ στη δεύτερη το κόμμα των «Σπαρτιατών» αποκλείστηκε με το φαιδρό σκεπτικό ότι ξεγέλασε τους ψηφοφόρους που δεν… κατάλαβαν ότι από πίσω κρύβεται η «κηροζίνη» του Κασιδιάρη, αλλά την ίδια ώρα ο «αρχηγός» που αποκάλυψε την υποτιθέμενη συνωμοσία βρέθηκε να εισπράττει, ως ανταμοιβή προφανώς της νομιμοφροσύνης του, την παχυλή κρατική επιδότηση κατευθείαν από την τσέπη του Ελληνα φορολογούμενου!
Σε οποιαδήποτε νορμάλ χώρα τέτοιες δικονομικές υπερβάσεις θα είχαν οδηγήσει τους εμπνευστές τους στα δικαστήρια. Στα τακτικά ή στα λαϊκά…
Στην περίπτωση, όμως, των υποκλοπών υπεισέρχεται και ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Η παρακολούθηση τηλεφώνων κρατικών λειτουργών σε εξαιρετικά ευαίσθητα αξιώματα, όπως αυτό του αρχηγού ΓΕΕΘΑ ή του υπουργού Αμυνας, που η αξιότιμη κυρία εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αξιολογεί βάσει της… επιεικέστερης εκδοχής του νόμου ως πλημμέλημα, παραπέμπει ευθέως στο άρθρο 148 του Ποινικού Κώδικα περί κατασκοπίας υπέρ τρίτων. Και στο στρατοδικείο. Ανεξαρτήτως αν ο φυσικός αυτουργός είναι ιδιώτης ή πολιτικό πρόσωπο.
Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει νομικές επιστήμες για να καταλάβεις τα αυτονόητα. Και στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν όχι «επαρκείς ενδείξεις», αλλά ατράνταχτες αποδείξεις για την επιχείρηση παγίδευσης τηλεφώνων ανώτατων κρατικών αξιωματούχων. Το γεγονός ότι η επιχείρηση πιθανόν δεν τελεσφόρησε δεν αναιρεί την κακουργηματική πρόθεση για παραβίαση «μυστικών της Πολιτείας» που επίσης τιμωρείται παραδειγματικά βάσει του άρθρου 146 του Π.Κ.
Ετσι, λοιπόν, η «ανακοίνωση Τύπου» της κυρίας Αδειλίνη με όλες τις εμφατικές φιοριτούρες περί μη εμπλοκής πολιτικών προσώπων στο γαϊτανάκι των υποκλοπών και των «επισυνδέσεων» είναι πραγματικά για τα… μπάζα, όπως θα έλεγε και ο λαλίστατος υπουργός Δικαιοσύνης. Αντιστοίχως το πολυσέλιδο πόρισμα του αρμόδιου εισαγγελέα που διεξήγαγε την ανάκριση και πάνω στο οποίο η Αδειλίνη στοιχειοθέτησε την αθώωση της ΕΥΠ και των πολιτικών της εντολέων είναι για κορνίζωμα, αφού εισάγει για πρώτη φορά στοιχεία της… θεωρίας παιγνίων στη νομική επιστήμη, υποστηρίζοντας ότι το ποσοστό «επικάλυψης» στόχων επισυνδέσεων και… επιμολύνσεων είναι αμελητέο!
Σε απλά ελληνικά, κάποιοι εισαγγελείς σε ανώτατα αξιώματα πάνε κυριολεκτικά να μας τρελάνουν με κωμικοτραγικές επινοήσεις του ποδαριού για να κλείσουν άρον άρον μία υπόθεση που -εφόσον υπήρχε σοβαρή αντιπολίτευση- θα είχε ήδη γκρεμίσει την κυβέρνηση των «κοριών».
Στοιχειώδη επαγγελματική ευθιξία αν είχε η κυρία Αδειλίνη όφειλε να προσέλθει αυτοβούλως στη Βουλή, αφού την κάλεσε σύσσωμη η αντιπολίτευση. Δηλαδή η πλειοψηφία εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού! Το ίδιο και ο πολυτάλαντος εισαγγελέας Αχιλλέας Ζήσης, που επιστράτευσε αξιώματα της στατιστικής στη νομική του κρίση.
Αυτό θα έσωζε την τιμή της ελληνικής Δικαιοσύνης, την ντροπιαστική εικόνα της οποίας δεν έχουν λόγο να επωμίζονται οι απλοί δικαστικοί λειτουργοί, αυτοί που δεν έχουν μάθει να ξημεροβραδιάζονται στα πολιτικά σαλόνια Οι διατάξεις είναι σαφείς και αποτυπώνονται στον ίδιο τον κανονισμό της Βουλής. Αν η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κρύβεται καλυπτόμενη πίσω από τα τερτίπια του «Ζητούλα-Τασούλα» ας ανακριθεί φιλικά στο επόμενο Συνέδριο των Δελφών από την ανώτατη δικαστή του Σκάι. Είναι βέβαιον ότι θα πείσει το πανελλήνιο για την αγνότητα των προθέσεών της, όπως ακριβώς στην περίπτωση της υπόθεσης των Τεμπών…
