Μια εκκωφαντική απόδειξη της… ατέλειας της λειτουργίας της Δημοκρατίας στα χρόνια της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης της Ενωμένης Ευρώπης, είναι αναπόφευκτα η δυσκολία των εκλογών να παράξουν προϊόν αλλαγής. Προόδου. Παραμερισμού της παρακμής.
Επειδή η ποιότητα των πολιτικών ηγεσιών της ηπείρου μας έχει υποχωρήσει δραματικά. Και επειδή οι λαοί μας, οι λαοί της περισσότερο συναρπαστικής ηπείρου του πλανήτη μας έχουμε υποχωρήσει μπροστά στη φθορά της παρακμής, έχουμε εγκλωβιστεί στους μικρόκοσμούς μας και υποτιμούμε δραματικά την υπεραξία του “εμείς”. Της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού ως μαθηματικών πράξεων της προόδου.
Τον Ιούνιο του 2024, οι Ευρωπαίοι πολίτες οδηγούμαστε στις κάλπες για την ανάδειξη της καινούριας σύνθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κατ’ επέκταση την αλλαγή στη σύνθεση και των άλλων οργάνων πολιτικών αποφάσεων της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Η ασυγχώρητη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών, κυρίως λόγω της άφρονος πολιτικής των Βρυξελλών στην ουκρανική κρίση, οδηγεί την πλειοψηφία των κοινωνιών σε ψήφο αντίδρασης. Ψήφο αντισυστημική. Ψήφο στα άκρα.
Αυτός είναι ο γκρίζος ορίζοντας στον οποίο βηματίζει η κοινή ήπειρός μας με αποκλειστική την ευθύνη της λεγόμενης… παιδικής χαράς των Βρυξελλών, που εξελίχτηκε σε τσίρκο ανικανότητας, με πολιτικούς χωρίς το ειδικό βάρος να εκπροσωπήσουν και να υπερασπιστούν την κοινή ευρωπαϊκή ιδέα.
Ο πόλεμος ωστόσο για τη διόρθωση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών συνεχίζεται. Περνάει και μέσα από τις κάλπες των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Με την ελπίδα να λειτουργήσουν ως αφετηρία ανάκτησης της πολιτικής αυτονομίας της Ενωμένης Ευρώπης και υπέρβασης της διαρκούς παρακμής των πολλών τελευταίων ετών.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
