Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Οι οριζόντιες γενικές απαγορεύσεις, χρόνια τώρα, δεν στάθηκαν ικανές να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την οπαδική βία, μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Το πρόβλημα διογκώνεται όσο η βία απλώνεται σαν κοινωνική συμπεριφορά χωρίς συνέπειες.
Η κυβέρνηση έσπευσε στη γνωστή καταφυγή των άδειων κερκίδων για όλες τις ομάδες. Λάθος της. Ρισκάρει να δυσαρεστήσει τους πολλούς φιλάθλους που μένουν με τη γεύση της αδικίας. Ίσως γιατί, από την άλλη, θέλει να δώσει χρόνο στη Δικαιοσύνη να αναζητήσει φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς, ενδεχομένως και την ύπαρξη εγκληματικών οργανώσεων στα καταγεγραμμένα συμβάντα με οργανωμένους και μη οπαδούς χούλιγκαν.
Στον απόηχο των μέτρων που ανακοινώθηκαν, διερωτάται κανείς, εάν οι σεσημασμένοι ταραχοποιοί, μετά από δύο μήνες απαγόρευσης, θα επιστρέψουν σεμνά και ταπεινά στη «θύρα» τους και θα καθίσουν απέναντι από τις κάμερες υψηλής ευκρίνειας, προδιαγραφών UEFA.
Γιατί άραγε τα κυβερνητικά μέτρα δεν αξιοποίησαν την μοναδικής αποτελεσματικότητας ενέργεια της ΕΛΑΣ να εντοπίσει τον δράστη της δολοφονικής απόπειρας κατά του αστυνομικού, με την προσαγωγή όλων των οπαδών που βρέθηκαν στο γήπεδο του Ρέντη;
Ώστε αυτοί τουλάχιστον σε πρώτη φάση να μην ξαναδούν γήπεδο, κανενός αθλήματος, ποτέ ξανά στη ζωή τους. Μια ισχυρή τιμωρία που θα ταρακουνούσε συνολικά την κοινωνία…
Μια πιθανή εξήγηση, διότι στα ελληνικά γήπεδα δεν μπορεί να εφαρμοστεί πραγματικά η απαγόρευση εισόδου σε πρόσωπα που εντοπισμένα πρωτοστατούν σε πράξεις βίας. Έτσι, επιλέγεται η ευκολότερη οδός της γενικής απαγόρευσης εισόδου. Ακόμη και σε όσους έχουν αγοράσει προσωποποιημένο εισιτήριο διαρκείας προπληρώνοντας την παρουσία τους. Είναι να μην απογοητεύσει η κυβέρνηση με τον τρόπο αυτό κόσμο που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με βίαιες συμπεριφορές;
Δεν ειπώθηκε, ευκρινώς, αλλά να υποθέσουμε ότι μετά από τον προσεχή Φεβρουάριο σε κάθε περίπτωση που οι «θύρες» θα υποτροπιάζουν, μέσα κι έξω από τα γήπεδα θα επιβάλλονται αυτοτελώς οι ποινές. Δεν είναι λογικό να…παίρνει η μπάλα τους πάντες.
Την εγκατάσταση καμερών, το εισιτήριο με ονοματεπώνυμο και την ταυτοποίηση καθίσματος και με φίλαθλο που αγόρασε τη συγκεκριμένη αριθμημένη θέση ώστε η κάμερα να αναγνωρίζει τα πρόσωπα είναι μέτρα που έχουν αποφασιστεί αρχές του αιώνα από την Διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή.
Το εύρος της εφαρμογής των μέτρων ήταν πάντα και παραμένει ως ζητούμενο. Στην πραγματικότητα που είναι λίγο πιο σύνθετη, στο τέλος, η αποτελεσματικότητα δεν κερδίζει. Χάνει, από ανοικτές «τρύπες» που μένουν για να παραβιάζονται τα μέτρα. Πρώτα απ΄όλα γιατί η «κατάσταση» πολλών γηπέδων είναι τέτοια που μόνο για εγκατάσταση συστημάτων ηλεκτρονικού ελέγχου ταυτοπροσωπίας εισιτηρίων δεν μπορεί να γίνει λόγος!
Πέραν από το εύρος είναι κι ο χρόνος της τήρησης των μέτρων. Ήταν μακρύς σε διάρκεια για να εμπεδώσει συνήθεια; Προφανώς όχι. Αλλιώς θα είχε κτιστεί κάποιο αποτέλεσμα.
Η βία επικρατεί σε όλα τα επίπεδα στη ζωή μας. Ένα σύμπτωμα της εμφανίζεται με τις οργανωμένες ομάδες οπαδών που αφήνονται να ταυτιστούν με την ιστορία των ομάδων, δυστυχώς.
Αναμφίβολα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι η κυβερνητική απόφαση να ερευνηθούν βαθύτερες διασυνδέσεις κυκλωμάτων κι αν συγκροτούν εγκληματικές οργανώσεις με φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς.
Επειδή, όμως, το θέμα «πάει κι έρχεται» δεκαετίες τώρα, κλείνει μόνο με την κλασική ευχή «μακάρι» να πάνε όλα καλά, αυτή τη φορά.
Ευχή στην οποία ελπίζουμε όλο και λιγότερο…
