Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο επιλογές. Να συνεχίσει να είναι πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ ή να παραιτηθεί. Αν επέλεγε το πρώτο, ήξερε πως μπορούσε να το διασφαλίσει μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες. Όμως τι θα κέρδιζε από την παράταση της ηγεσίας, σε ένα κόμμα που είχε πάρει τον κατήφορο; Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις φέτος και του χρόνου, απλώς θα πρόσθεταν στο παθητικό του μερικές ακόμη (συντριπτικές πιθανότατα) ήττες, οι οποίες θα τον απαξίωναν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών υποστηρικτών του.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την μοναδική κίνηση που του είχε απομείνει, προκειμένου να μην ξοδέψει το εναπομείναν πολιτικό κεφάλαιο. Το οποίο μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν παλαιότερα, όμως για τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει θα συνεχίζει να είναι υπολογίσιμο. Αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας ζύγισε και βάρυνε στην απόφασή του, είναι το πολιτικό του μέλλον. Δεν μπήκε στον πειρασμό να παίξει τα ρέστα του, σε μια παρτίδα χαμένη από χέρι! Είναι πολύ νέος για να βγει από τώρα στη σύνταξη, με το στίγμα του αποτυχημένου.

Επιλέγει να μην κάψει οριστικά και αμετάκλητα το χαρτί του και να αφήσει μια χαραμάδα ανοικτή, μήπως στο πέρασμα του χρόνου του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Με άλλα λόγια «την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος» παραιτήθηκε, ξέροντας πως από εδώ και πέρα έπρεπε να διαχειριστεί συντρίμμια, χωρίς να υπάρχει με τα σημερινά δεδομένα, προοπτική ανάκαμψης για τον ίδιο και για το κόμμα του. Άλλωστε το ακόμη χειρότερο σενάριο, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τρίτο κόμμα του χρόνου στις ευρωεκλογές, είναι υπαρκτό!

Αν η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα είχε γίνει υπό το βάρος της ευθύνης για τις οδυνηρές ήττες που είχε υποστεί αυτός και το κόμμα του, θα είχε το στοιχείο της γενναιότητας και θα ήταν μια αξιέπαινη πολιτική πράξη. Τι εντιμότερο από το να κάνει δημόσια την αυτοκριτική του και να αναλάβει την ευθύνη. Δεν το έκανε και προτίμησε στις δηλώσεις του να μιλήσει για «αδυναμίες και παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ» γενικώς! Μια ευθυνόφοβη και άτολμη τοποθέτηση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στο μέγεθος της ευθύνης που αναλογεί στον Αλέξη Τσίπρα, για την υποχώρηση της απήχησης στην κοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ.

Για τον Αλέξη Τσίπρα, όπως τον γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια, θα ήταν αδιανόητο να βρεθεί αντιμέτωπος με την δημόσια αμφισβήτηση και την κριτική από τους συντρόφους του. Ήξερε πως δεν θα ήταν πλέον για τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ και για τους συντρόφους του ο αδιαμφησβήτητος ηγέτης. Ότι θα ήταν στο εξής ευάλωτος στο στόχαστρο μια δυναμωμένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχθεί και να διαχειριστεί.

Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, κρατάει για τον εαυτό του, μια πιθανή δεύτερη ευκαιρία στο μέλλον και στο δίλλημα να παραμείνει επικεφαλής στον ΣΥΡΙΖΑ ή να παραιτηθεί διαλέγει το λιγότερο κακό.  Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον (Απ’ τα δύο κακά, το λιγότερο χειρότερο είναι το προτιμότερο)