Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μια ανάσα πριν τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, συζητώντας με την Αγγέλα Καστρινάκη για «ΤΑ ΝΕΑ» είπε: «Συνομιλώ με τις αντιφάσεις μου και τις αναγνωρίζω».
Είναι προσόν για έναν πολιτικό ηγέτη. Το ξέρουμε από τον Μεγάλο αντιφατικό: τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει κάτι: οι αντιφάσεις δεν μπορούν να μένουν αιωνίως αντιφάσεις.
Αυτό που αναδεικνύει τον ηγέτη, είναι ότι τις οδηγεί σε σύνθεση.
Στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ο Τσίπρας άφησε να αιωρείται, ως θεμελιώδης αντίφαση, η σχέση του με την Αριστερά και την Κεντροαριστερά.
Συνιστούσε πολιτική αντινομία ότι μιλούσε ως Αριστερά, ενώ η βάση της Κεντροαριστεράς του πρόσφερε την ηγεσία της.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστησε την Κεντροαριστερά κυβερνώσα δύναμη και ο Κ. Σημίτης τη διατήρησε – παρά τις κερκόπορτες που της άνοιξε.
Ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ την αποδιάρθρωσε, οδηγώντας η χώρα – ανεξήγητα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Ο Βενιζέλος φορτώθηκε, αφελώς, την ήττα που προκάλεσε ο Γ. Παπανδρέου και έθεσε το ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Αριστερά, δια της ετερόκλιτης σύμπραξης με την κομπανία Σαμαρά -Γεωργιάδη.
Η Φώφη Γεννηματά παρασύρθηκε, με μικρομεγαλισμό, στο διπολισμό, αλλά – ατυχώς- έφυγε όταν άρχισε να αλλάζει.
Ότι επακολούθησε, δεν έχει σχέση με το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου που, άλλαξε τον τρόπο άσκησης της πολιτικής και τη ροή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.
Από το 2012, η εκλογική βάση της Κεντροαριστεράς προσκολλήθηκε στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά και τον κάλεσε- με τη γλώσσα της κάλπης- να αναλάβει την ηγεσία της.
Σε αντανάκλαση, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία του άνοιξε την πόρτα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, για να εγκαταλείψει τα αξιοθρήνητα – και σε συχνά αντιευρωπαϊκά- γκρουπούσκουλα της, υπό εξαφάνιση, «Ευρωπαϊκής Αριστεράς».
Ο Τσίπρας δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση γάμου της Κεντροαριστεράς. Προτίμησε ρόλο εραστή της.
Οσάκις πήγαινε για κάτι περισσότερο τον τραβούσε από το μανίκι η κομματική γραφειοκρατία, που ήθελε να μείνει «Αριστερά και τίποτε άλλο».
Στην ίδια συζήτηση -στα ΝΕΑ- ο Τσίπρας επανέλαβε: «Η σύγχρονη Αριστερά της ευθύνης ,έχει παρόν και μέλλον».
Πολλοί θα μπορούσαν να το συζητήσουν- ειδικά όταν υπάρχει επικεφαλής με δημόσια παρουσία που κάνει «γκελ» στην κοινωνία.
Αλλά, με το συμπάθιο: «σύγχρονη Αριστερά, ευθύνης και με μέλλον» -δεν μπορεί να υπάρξει με την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου και τα ονόματα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ στη μαρκίζα.
Με ότι εκπροσωπούν, ιδεολογικά και πολιτικά, θα είναι Αριστερά μονίμως μειοψηφική- και εν τέλει περιθωριακή.
Στην επιμνημόσυνη δήλωση του, ο Τσίπρας απέφυγε να αναφερθεί στην «Αριστερά».
Η επίκλησή της ως τώρα, παρέπεμπε σ αυτό που είπε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου στον Νικόλαο Πλαστήρα:
-«Στρατηγέ θα κερδίσεις την ουράνιο βασίλεια, αλλά θα απολέσεις την επίγειο»…
