Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Έχασες… έφυγες. Η πρόσφατη αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη συζήτηση με τον Δημήτρη Παπαστεργίου, της ΚΕΔΕ και των Τρικάλων, έφερε στο προσκήνιο τον… ελέφαντα στο δωμάτιο για τα κόμματα, με φόντο τις μετεκλογικές εξελίξεις.
Την προοπτική να αμφισβητηθούν οι ηγεσίες τους μετά τις εκλογές, ανάλογα με το αποτέλεσμα το οποίο θα καταγράψουν στις κάλπες. Για τον πρώτο, ούτε λόγος. Για τους υπόλοιπους ωστόσο, θα ξεκινήσουν οι ερμηνείες, οι αποτιμήσεις και οι ζυμώσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εκείνος που αναπνέει περισσότερο ελεύθερα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι δεύτερο κόμμα, έστω με διαφορά μιας ψήφου από τον ΣΥΡΙΖΑ, και ο μοναδικός αστερίσκος αφορά την πιθανότητα να διαμορφωθούν συνθήκες ελλειμματικής πολιτικής νομιμοποίησης, εφόσον η ΝΔ δεν καταφέρει να ξεπεράσει τα δυο εκατομμύρια ψηφοφόρων, και ανοίξει συζήτηση για κυβέρνηση με πρωθυπουργό άλλο πρόσωπο, προερχόμενο από την “γαλάζια” Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Η ιστορική παράταξη της Κεντροδεξιάς ωστόσο, έχει μακρά διαδρομή αλλαγών ηγεσίας, χωρίς το… μαγαζί να γκρεμίζεται, και έτσι οι νεφώσεις δεν προβλέπονται πυκνές.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται στο επίκεντρο της μεγαλύτερης ίντριγκας. Το μεγάλο στοίχημά του θα είναι να τον ευνοήσουν οι εκλογικοί συσχετισμοί, ώστε να είναι αναγκαία η παρουσία του για τη συγκρότηση κυβερνητικής πλειοψηφίας και η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ να έχουν συρρικνωμένο κοινωνικό ακροατήριο στην κάλπη τους, ώστε να επιβάλλει ως πρωθυπουργό κάποιον τρίτο, προερχόμενο από μια από τις δυο Κοινοβουλευτικές Ομάδες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα. Επομένως, θα είναι ο μεγάλος νικητής.
Αν, αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ δεν τα πάει καλά, η… ομάδα Λοβέρδου, δηλαδή όσοι λαχταρούν να επαναληφθεί μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτή τη φορά, όπως είχε με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, είτε θα… χαιρετήσουν, αποχωρώντας, είτε θα τον αμφισβητήσουν ευθέως σε εσωκομματικές κάλπες.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η πιο δύσκολη περίπτωση. Δεν είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εκείνον στην ηγεσία. Ίσως επειδή πιστώνεται τη μετεξέλιξη του κόμματος από… περιθωριακή δράση ακτιβιστικής αντίδρασης, στον πολιτικό κληρονόμο της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και ως… μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από την άλλη, παρόλο που δεν είναι ακόμη 50 ετών, είναι ήδη ο μακροβιότερος πολιτικός αρχηγός. Έχει διατελέσει πρωθυπουργός, έχει αποδοκιμαστεί, και αν χάσει, δεν θα έχει καταφέρει να ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Οι ήττες θα είναι πολλές και διαδοχικές. Και θα έχει εξελιχθεί ο ίδιος σε… πρόβλημα.
Αναμένοντας λοιπόν. Την ετυμηγορία της κοινωνίας.
