Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Μια ανασκόπηση αρκεί. Σχεδόν όλα τα μεγάλα σκάνδαλα στην πατρίδα μας αποκαλύφθηκαν επειδή θίγονταν τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό.
Η «ατυχία» της Εύας Καϊλή σε σύγκριση με άλλους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες που τυχόν διεφθάρησαν στο έδαφός μας είναι ότι έκανε τη συναλλαγή σε μια χώρα που έχει θεσμούς: Το Βέλγιο. Οχι στην Ελλάδα. Που δεν έχει θεσμούς. Ούτε Δικαιοσύνη τολμηρή να αγγίξει πολιτικούς ούτε ΜΜΕ να κάνουν αποκαλυπτήρια, πλην εξαιρέσεων, ούτε αστική τάξη που να επαναστατεί ούτε Κοινοβούλιο που να ελέγχει ούτε καν πολιτικούς που να έχουν το θάρρος να εγκαταλείψουν την καρέκλα τους όταν εξευτελίζονται ενημερωθέντες ότι παρακολουθούνταν τα κινητά τους. Και αν συνεχίσουμε έτσι σε αυτό το ρεσιτάλ αναισθησίας, πολύ σύντομα φοβάμαι πως δεν θα έχουμε ούτε αξιόπιστους στρατιωτικούς. Ούτε καν στρατιωτική τιμή. Εύχομαι να κάνω λάθος στο τελευταίο.
Αν υπάρχει ένα κράτος που αποτελεί τον ορισμό αυτού που περιγράφουν οι Ατζέμογλου – Ρόμπινσον στο εμβληματικό βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα Εθνη», αυτό δυστυχώς είναι η Ελλάς. Η οποία δεν είναι κράτος, αλλά χαλαρή παρέα. Η παρέα που έχει ως σημαία της τη φράση «να τα βρούμε». Η χώρα στην οποία αν φωνάξεις στον δρόμο «αρχηγέ» θα γυρίσουν οι μισοί κολακευμένοι να σε κοιτάξουν, γιατί θα νομίζουν ότι εννοείς αυτούς.
Η Αμερική, λοιπόν! Η Αμερική αποκάλυψε τους φοροφυγάδες μας με τη λίστα Λαγκάρντ (μέσω του προστατευόμενου μάρτυρα Φαλτσιανί) και τη λίστα Μπόργιανς, γιατί βαρέθηκε να κλέβουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες καταθέτες από το δικό της τραπεζικό σύστημα. Η Αμερική αποκάλυψε το σκάνδαλο της Siemens, επειδή βαρέθηκε να «βλέπει» τη γερμανική εταιρία να λαδώνει όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου για να αγοράζουν τα τηλέφωνά της και τους εξοπλισμούς της. Μόλις έκανε το λάθος να θελήσει να εισαχθεί στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, την «ξέσκισε».
Η Αμερική αποκάλυψε το σκάνδαλο της Novartis, πάλι με τους προστατευόμενους μάρτυρες, επειδή βαρέθηκε να βλέπει τη γερμανοελβετική εταιρία να «κλέβει» μερίδιο αγοράς από τις δικές της φαρμακευτικές, ρίχνοντας τόνους από μαύρο χρήμα στην αγορά της υγείας. Η Αμερική λέγεται ότι κρύβεται πίσω και από την αποκάλυψη του σκανδάλου Κατάρ-gate, για να τιμωρήσει παραδειγματικά το αραβικό κράτος, που της έκλεψε με μίζες το Μουντιάλ που είναι σε εξέλιξη. Αλλά και για να ξηλώσει κάθε κακό σπυρί σε μια Ευρώπη που, με βάση τα παλαιά και αλάνθαστα δόγματα, είναι κρίσιμη γεωπολιτικά για τον έλεγχο του κόσμου. Στην πραγματικότητα, με όρους ΚΚΕ, ζούμε έναν καπιταλιστικό εμφύλιο μεταξύ της Αμερικής και της Γερμανίας σε ευρωπαϊκό έδαφος, συνεπεία του οποίου μαθαίνουμε και τις πομπές των πολιτικών μας. Συμπτωματικώς.
Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, λοιπόν. Και, ω του θαύματος, η Αμερική με τους θεσμούς της είναι στην ηθική πλευρά της Ιστορίας και η Ευρώπη με τους πολιτικούς της στην ανήθικη, της απληστίας. Και ζούμε το θαύμα, γιατί οι ΗΠΑ έχασαν μεν τη μάχη του ανταγωνισμού στην ελεύθερη αγορά των τραπεζών, των τηλεπικοινωνιών, του φαρμάκου, των αθλητικών θεαμάτων, της τεχνολογίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας, αλλά δεν έχασαν ποτέ τη μάχη της πληροφορίας. Σε αυτήν παρέμειναν πρωταθλητές. Γι’ αυτό και αντέχουν.
Οπως είπε πρόσφατα και ο Κώστας Καραμανλής αναφερόμενος στην παρακολούθησή του από την NSA, «εμένα με παρακολουθούσαν σοβαρές υπηρεσίες». Οι περισσότεροι στάθηκαν στην αιχμή του για τις ασόβαρες ελληνικές υπηρεσίες και υποτίμησαν τον έπαινό του προς τις «σοβαρές». Ολως τυχαίως, όπως πάντοτε γίνεται σε αυτή τη χώρα, λοιπόν… κατά λάθος η Καϊλή προσφέρει εθνική υπηρεσία σε αυτό που ονομάζω νέα εθνική συνειδητοποίηση. Με απλά λόγια, να καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης τι μας συμβαίνει. Η ευρωβουλευτής με τη σύλληψή της εισάγει, σε μια περίοδο κρίσιμη για το πολιτικό σύστημα, την έννοια της σύγκρισης. Της σύγκρισης του βελγικού συστήματος με το ελληνικό πολιτικό, δικαστικό, μιντιακό, κοινοβουλευτικό και στρατιωτικό σύστημα. Οι Αμερικανοί προσέφεραν στους Βέλγους τις πληροφορίες τους για την καταρανή εγκληματική οργάνωση και εκείνοι ανέθεσαν, με πλήρη μυστικότητα, στους θεσμούς τους να φέρουν υπό άκρα μυστικότητα το έργο τους σε πέρας. Να εξαρθρώσουν τη συμμορία.
Στην Ελλάδα τι ζήσαμε στις υποθέσεις Λαγκάρντ, Μπόργιανς, Siemens, Novartis; Την τραγική αποτυχία του εθνικού πολιτικού μας συστήματος να φέρει σε πέρας διαταχθείσες έξωθεν έρευνες διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονταν τα πολιτικά του τέκνα. Στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, υπουργός έσβησε από το στικάκι που του έδωσε η Γαλλίδα ομόλογός του τα ονόματα φοροφυγάδων, ενώ αργότερα δικαστικές αποφάσεις με πενταετή παραγραφή ξέπλυναν τα οικονομικά αδικήματα μεγάλων ονομάτων της ελληνικής διαπλοκής.
Στην υπόθεση της Siemens εξαφανίστηκαν στοιχεία Ελλήνων εμπλεκομένων (που δεν ζουν πια) όταν απεστάλησαν στην Eurojust από τις γερμανικές Αρχές, ενώ στήθηκαν εξεταστικές από το ΠΑΣΟΚ, με αποστολή να χρεώσουν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα που καμία σχέση δεν είχαν με το σκάνδαλο. Και με τον αθωωθέντα (!) στο τέλος μάνατζερ (από την ελληνική Δικαιοσύνη) Μιχάλη Χριστοφοράκο.
Στην υπόθεση της Novartis το FBI επιχείρησε να παραδώσει στικάκι με λογαριασμό πολιτικού προσώπου που είχε καταθέσεις σε οκταψήφιο νούμερο (όπως λέγεται) και εκείνος αρνήθηκε να το παραλάβει γιατί ήθελε επίσημη τελετή παράδοσης – παραλαβής!
Ενώ, στο τέλος, η κατήγορος εισαγγελεύς διαφθοράς μετετράπη σε κατηγορούμενη στο Ειδικό Δικαστήριο, αφού προηγουμένως έπεσε θύμα διπλής διάρρηξης. Και στην οικία της και στο γραφείο της. Στην υπόθεση των υποκλοπών τώρα ακούγεται -και ελπίζω να μην είναι αλήθεια- ότι λειτουργοί της Δικαιοσύνης διστάζουν να καλέσουν τα πρόσωπα που παρακολουθούνταν προς κατάθεση, με το επιχείρημα ότι δεν έχουν τις διευθύνσεις τους! Ξαναγράφω, εύχομαι να μην είναι αλήθεια.
Οι δε τηλεοράσεις, που αύξησαν με κρατικές επιδοτήσεις την κερδοφορία τους από 20%-60% (!) εν μέσω υφέσεως για τη χρήση 2020-2021 (χθεσινά στοιχεία) «πετούν χαρταετό»!
Τι ελπίδα, λοιπόν, μπορεί να έχει ο τόπος, όταν οι φύλακες του νόμου διστάζουν και η τέταρτη εξουσία κρατά τσίλιες; Το θεσμικό εποικοδόμημα τρίζει επικίνδυνα.
Τι ελπίδα, όμως, μπορεί να έχει ο τόπος, όταν ο υπουργός, που μαθαίνει ότι παρακολουθείται από την ΕΥΠ, έστω από αυτονομημένα κέντρα της, δεν έχει τιμή και υπόληψη και δεν παραιτείται, αλλά συνεχίζει να ζεσταίνει την καρέκλα του; Τι αξιοπρέπεια μπορεί να έχει ο πολιτικός κόσμος, όταν υποκύπτει σε τελεσίγραφα του τύπου «αν αποκαλύψεις ότι ήσουν στόχος παρακολούθησης, θα πάμε σε εκλογές, τις οποίες και θα τις χρεώσουμε σε σένα»;
Τι ελπίδα μπορεί να έχει ο τόπος, όταν ο κοινοβουλευτισμός σιωπά απαξιούμενος, γιατί το μόνο που τον νοιάζει είναι η επανάκτηση της έδρας του;
Επαναλαμβάνω, λοιπόν, αυτό που έγραψα προ μηνός από αυτήν εδώ τη θέση: Σαπίζουμε ταχέως. Σαπίζουμε και στην κορυφή, σαπίζουμε και στη βάση. Μόνο που σε αυτό που έρχεται κανείς δεν θα μπορεί να βγάλει την ουρά του έξω. Η κρίση αυτή τη φορά είναι συνολική. Πολιτειακή. Οχι στενά πολιτική. Η «μπάλα» θα πάρει πολύ κόσμο. Η Καϊλή, με την «ανοησία» της να εισπράξει τη μίζα στις Βρυξέλλες και όχι στην Αθήνα, άνοιξε άθελά της τον ασκό του Αιόλου. Μέχρι και ευεργέτη μπορεί να την κηρύξει ο ιστορικός του μέλλοντος, αν η σύλληψή της επί βελγικού εδάφους θέσει σε κίνηση την ιστορία και στην Ελλάδα.
Θα βγάλει όμως «βρόμα» η ιστορία ότι «ξοφλήσανε» ή θα καταφέρουν να την ξοφλήσουν και αυτήν;
