Του Νίκου Φυλάγγελου
Η απώλεια της Μαριέττας Γιαννάκου ένωσε τον πολιτικό κόσμο. Σπάνιο, απρόσμενο, καλοδεχούμενο. Και εξόχως ταυτοτικό για τη διαδρομή μιας σπουδαίας γυναίκας, μιας περήφανης Ελληνίδας.
Η πρώην υπουργός κατάφερε να ταυτίσει τη διαδρομή της στον δημόσιο βίο με το ήθος και την αξιοπρέπεια, με την αναζήτηση κοινών τόπων, με τη σύνθεση και τη συναίνεση, με τη συμφιλίωση και τη συναντίληψη. Με βαθιά πίστη στην ιδέα της Ευρώπης και των αρχών που θα έπρεπε να υπηρετεί, πέρα και μακριά από τη συγκυρία και τη φθορά του χρόνου.
Με ιδεολογικό πρόσημο η ίδια. Κεντροδεξιά. Γητευτής του μεσαίου χώρου. Μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες. Μακριά από την ακροδεξιά. Απέναντι από τα άκρα και τις ακρότητες. Απέναντι στην ακροδεξιά. Συνειδητά και με συνέπεια. Με πάθος και αυταπάρνηση.
Σε μια εποχή ακραίας υποβάθμισης της ποιότητας του πολιτικού δυναμικού της χώρας, η απώλεια της Μαριέττας Γιαννάκου καθίσταται περισσότερο επώδυνη. Θα λείψει ακόμη περισσότερο η ψύχραιμη και νηφάλια φωνή της. Η καθαρή ματιά προς το μέλλον.
Πόσο μόνη φάνταζε πολλές φορές, ειδικά την τελευταία δεκαετία. Τη δεκαετία που, η εθνική τραγωδία των Μνημονίων, με την κοινωνική φτωχοποίηση και την υποβάθμιση του εθνικού ρόλου της Ελλάδας, συνοδεύτηκε από την τραγική επέλαση της ακροδεξιάς, και την επικράτηση του μίσους και του διχασμού στον δημόσιο βίο.
Η ακροδεξιά ανεξαρτήτως κομματικής αναφοράς. Η ακροδεξιά που κυριαρχεί, ως νοοτροπία και συμπεριφορά, οριζόντια στο δημόσιο βίο, στην πολιτική, στα ΜΜΕ, παντού γύρω μας. Η ακροδεξιά που πολέμησε, χλεύασε και πλήγωσε τη Μαριέττα Γιαννάκου. Ακόμη και τα άκρα την αποχαιρετούν σήμερα…
