Του Μάνου Οικονομίδη
Δεν αρκεί να κουβαλάς ένα (βαρύ) όνομα. Πρέπει να διατηρείς τη φυσική υπεροχή να το σηκώνεις και να το υπερασπίζεσαι, με τις θέσεις, τη συμπεριφορά και τη διαδρομή σου. Με την ταυτοτική εντύπωση της παρουσίας σου, στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Με τη συνέπεια στη ραχοκοκκαλιά της ιδεολογικής κληρονομιάς την οποία περνάς από γενιά σε γενιά. Με την ενσυναίσθηση του συνειδησιακού χρέους της συνέχειας, ώστε να μην διακόπτεται το νήμα της σχέσης ανάμεσα σε έναν πολιτικό και την κοινωνία την οποία επιχειρεί να εκφράσει, πάνω σε συγκεκριμένο ιδεολογικό πυρήνα, αρχές και αξίες.
Ο “καραμανλισμός” κυριάρχησε στον πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς, στη διαδρομή των σχεδόν πέντε δεκαετιών της Μεταπολίτευσης, ακριβώς επειδή ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας έδωσε στο πολιτικό δημιούργημά του, στοιχεία της προσωπικής ταυτότητάς του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άλλωστε, μνημονεύεται από την Ιστορία ως ο πολιτικός που εγγυήθηκε και ενσάρκωσε την αναίμακτη επιστροφή της χώρας στη Δημοκρατία, μετά από επταετή στρατιωτική δικτατορία, την απαρχή του τέλους του εθνικού διχασμού, με τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, και τη διασφάλιση του εθνικού μέλλοντος των αγέννητων γενεών των Ελλήνων, με την ένταξη στην κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, κόντρα στο ρεύμα και την υστερία του λαϊκισμού.
Ακούγοντας τον Κώστα Καραμανλή, συνεχιστή, υπερασπιστή και ανανεωτή του “καραμανλισμού”, στην επετειακή εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας, η μάχη συναισθημάτων είναι αναπόφευκτη. Από τη μια, η νοσταλγία για τη φωνή της εθνικής ενότητας, απέναντι στον εθνικό διχασμό. Της κοινωνικής συνοχής, απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες. Της εθνικής αξιοπρέπειας, απέναντι στην αναίρεση της εθνικής αυτοδιάθεσης.
Από την άλλη, η απογοήτευση για το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 1/2 χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, δεν παρεμβαίνει δημοσίως συχνότερα. Ως τελευταία γραμμή άμυνας για την κοινή λογική και την πολιτική ηθική. Ως αδιαπραγμάτευτος υπερασπιστής της σύνεσης, της συναίνεσης και της ανάγκης εθνικής ενότητας. Απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει, τότε που, επί δικής του πολιτικής ηγεμονίας, η υστερία της ακροδεξιάς (ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης) σεργιάνιζε μονάχα στον φυσικό και ακίνδυνο χώρο της: Στο περιθώριο. Απέναντι στον εθνικό διχασμό και το μίσος, που εξελίσσονται σε κεντρικό εθνικό αφήγημα, στην πολιτική, τα ΜΜΕ, στα social media, σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Ο Κώστας Καραμανλής έδειξε, με την ομιλία του, ότι συνεχίζει να… κόβει εισιτήρια, με κάθε δημόσια παρέμβασή του. Για τον πυρήνα και την ουσία των ιδεών που υπερασπίζεται, και για τη ζωογόνο ανάγκη ενός διευρυμένου κοινωνικού ακροατηρίου, πέρα και πάνω από διαχωριστικές κομματικές γραμμές, να ακούσει τέτοιες απόψεις, ειδικά σε μια εποχή εθνικής παρακμής.
Με τα άκρα και τις ακρότητες, το μίσος και τον διχασμό, να έχουν μετακινηθεί από το περιθώριο στον πυρήνα της δημόσιας σφαίρας, και να απαλλοτριώνουν το εθνικό μέλλον.
Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες, για να μην ξεχνιόμαστε… Και έχουν τους εκφραστές τους.
