Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αν το δούμε… ψύχραιμα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, με έναν Δημοκρατικό Πρόεδρο στις ΗΠΑ, και μάλιστα εκείνον που την πρώτη φορά ήταν Αντιπρόεδρος, η μοναδική υπερδύναμη που μας κληρονόμησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, “επιτίθεται” δια της τεθλασμένης στην Ευρώπη, δια του μεταναστευτικού.
Τότε, στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας, ήταν οι παράφρονες τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και η δήθεν Αραβική Άνοιξη, που ξεχαρβάλωσε την παραδοσιακά ευαίσθητη ισορροπία στη Μέση Ανατολή, την αραβική χερσόνησο και την Αφρική, και πλημμύρισε την Ευρώπη μετανάστες.
Σήμερα, στο ξεκίνημα μιας νέας δεκαετίας, είναι οι Ταλιμπάν που επελαύνουν στο Αφγανιστάν, οι πολίτες του οποίου αναζητούν ήδη πανικόβλητοι το δικαίωμα στη ζωή, όχι απλά σε μια καλύτερη ζωή, κινητροδοτώντας μεταναστευτικά ρεύματα προς τον δυτικό κόσμο και φυσικά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τότε, ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα με τον Τζο Μπάιντεν και τη Χίλαρι Κλίντον, σήμερα είναι ο Τζο Μπάιντεν με την Κάμαλα Χάρις και τον Άντονι Μπλίνκεν. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι τόσο αφελής, που να μην περιμένει ότι οι Ταλιμπάν θα σάρωναν τη χώρα, μετά τη δική του, βιαστική απόφαση να αποσύρει άμεσα τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν.
Προφανώς λοιπόν, ζούμε τα αποτελέσματα ενός κυνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Με πρώτα θύματα τους πολίτες του Αφγανιστάν. Και, σε δεύτερο επίπεδο, την Ευρώπη που θα δεχθεί και πάλι τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα, και την Κίνα, που βλέπει τα οικονομικά συμφέροντά της στην περιοχή να υφίστανται ρήγμα.
