Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε κι εγώ να καταγράψω κάποιες σκέψεις για τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την επίσημη επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821. Σε συνάρτηση με όλους όσους έχουν καλύτερες ιστορικές καταβολές αλλά και κόντρα σε όλους αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να μεταβάλλουν αυτήν την, ιστορική και μοναδική, αλήθεια για διάφορους λόγους. Κατέληξα πως θα ήταν φρόνιμο να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου, όχι τόσο για να αναδείξω τους ήρωες εκείνους που όλοι μνημονεύουμε, και καλά κάνουμε, ή εκείνους που έμειναν λιγότερο γνωστοί στην πορεία των χρόνων, είναι περιττό, αλλά ως χρέος προς την πατρίδα μου. Την σημερινή Ελλάδα που μου επιτρέπει να απολαμβάνω ελευθερίες, κάτι που την εποχή της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες, και πολλοί άλλοι, δεν είχαν τη δυνατότητα να βιώνουν.
Το έχω δηλώσει και άλλες φορές πως ιστορικός δεν είμαι. Ωστόσο είμαι λάτρης της ελληνικής ιστορίας. Αυτής που σίγουρα δεν γινόμασταν σωστοί δέκτες από το υλικό που υπήρχε, και υπάρχει, στα σχολικά βιβλία. Έχω επίσης γνωστοποιήσει σε αναφορές μου, από μια μικρή αλλά ουσιαστική έρευνα που έχω κάνει, ότι ασπάζομαι σχεδόν ολικά τις ιστορικές διαδρομές όπως τις αποτυπώνει ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος. Αναζητητής της αλήθειας, ερευνητής και ιστορικός με αποτύπωμα.
Κόντρα λοιπόν σε όλους αυτούς που επιχειρούν να …ξαναγράψουν τη νέα ελληνική ιστορία και τα γεγονότα, μιλώντας για την περίοδο του 1821, «… εν ονόματι της ‘νέας διδακτικής’ ή εν ονόματι κάποιας νεφελώδους ‘αποδομητικής ιστορίας’, με την οποία προσπαθούν να εξαλείψουν ό,τι μπορεί να λέγεται ‘έθνος’ και ‘εθνικό’, και πρώτα απ’ όλα την εθνική ιστορία και εθνική λογοτεχνία, που εμπνέουν το εθνικό φρόνημα και την εθνική πολιτική της ανεξαρτησίας…», έχω καταλήξει στο εξής: «…Συχνά η μικροποίηση του χθες δεν γίνεται από αντικειμενικότητα αλλά σκοπιμότητα. Κρύβει τη δική μας μικρότητα. Κάποιοι, όταν δεν μπορούν να φθάσουν ψηλά, προσπαθούν να κατεβάσουν τους υψηλούς του χθες στα χαμηλά!…» (Σ.Καργάκος, Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, Ά Τόμος). Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μπότσαρης, ο Διάκος ή ο Ρήγας, ο Υψηλάντης, ο Καποδίστριας και όλοι οι άλλοι αγωνιστές, ήρωες και πεσόντες του ’21, δεν χρειάζονται συνηγόρους υπεράσπισης σαν εμένα. Όποιος έχει τη διάθεση και την κριτική σκέψη αναπτυγμένη, μπορεί να ψάξει και να βρει τις απαντήσεις που θέλει.
Το μεγάλο ζήτημα όμως του σήμερα, είναι η εικόνα που έχει σχηματίσει ή σχηματίζει η λεγόμενη «σημερινή νεολαία». Παρακολουθώντας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνομιλίες, κρούσεις και αντικρούσεις, διαπιστώνω ότι οι νέοι σήμερα έχουν πλήρη άγνοια ή καθόλου συναίσθηση του μεγέθους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Αυτό το χιλιοειπωμένο «κάποιοι έχυσαν το αίμα τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι σήμερα» το ξεπερνούν πολύ εύκολα και σχεδόν ειρωνικά. Ενσυναίσθηση για να αντιληφθεί ο καθένας το επίτευγμα των Ελλήνων τότε, απουσιάζει από την κοινωνία μας. Επιμένω «των Ελλήνων» γιατί μπορεί οι «ξένες δυνάμεις», για τα δικά τους συμφέροντα να βοήθησαν, τελικά, τους Έλληνες σε ναυμαχίες, μάχες και εκκαθαρίσεις του «ευρύτερου χώρου» γενικότερα, αλλά αν δεν έβαζε το φλάμπουρο στην Πέτρα της Βοιωτίας ο Δημήτριος Υψηλάντης και 3.000 Έλληνες εναντίον 7.000 Τούρκων και Τουρκαλβανών (12 Σεπτεμβρίου 1829), την τελευταία μάχη του αγώνα, οι Τούρκοι δεν θα συνθηκολογούσαν!
Υπό την καπηλεία όρων (πατρίδα) και συμβόλων (σημαία) από ιδεολογίες και ομάδες ή υπό την παραφιλολογία και την προπαγάνδα άλλων, από την αντίθετη μεριά, μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αμφισβητεί και κοροϊδεύει το κατόρθωμα των Ελλήνων το 1821. Η άρνηση όμως της εθνικής συνείδησης είναι άρνηση της ψυχής και της αγάπης προς την πατρώα γη. Άλλο Εθνισμός και άλλο εθνικισμός. Το «…είμαι εθνιστής και όχι εθνικιστής σημαίνει ότι είμαι πρόθυμος να θυσιαστώ για την πατρίδα μου αλλά τιμώ κάθε πατρίδα και κάθε πολίτη οποιασδήποτε πατρίδας» (πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός).
Ενώ μεγάλο ρόλο στην απελευθέρωση του έθνους διαδραμάτισε και η Εκκλησία, όσο κι αν ορισμένοι μηχανεύονται τρόπους ώστε να την αποσυνδέσουν, οι νέοι στις μέρες μας καταιγίζονται με «πληροφορίες» περί του αντιθέτου. Η επίσημη ημερομηνία έναρξης της επανάστασης δεν επιλέχτηκε τυχαία (χρόνια πριν είχε αποφασιστεί). Ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η «χαρμόσυνη είδηση» (Ευαγγελισμός αυτό σημαίνει, για όσους δεν…) διαδόθηκε παντού! Στηριζόμενοι, οι «νεοϊστορικοί», κυρίως σε μια πολιτική πράξη του Πατριάρχη Γρηγορίου (αφορισμό), με την οποία σώθηκε από σφαγή η ελληνική παροικία της Κωνσταντινούπολης, παραβλέποντας την πλειοψηφία του κλήρου που συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση. Ακόμη και Τούρκοι ιστορικοί (Αχμέτ Δζεβδετ) αναφέρουν πως αυτήν η κίνηση του Πατριάρχη ήταν που έσωσε τον ελληνικό πληθυσμό της Πόλης από ένα ευρύτερο μακελειό. Ο ίδιος άλλωστε απαγχονίστηκε, να θυμίσω! «…Η Ορθοδοξία διέσωσε τη γλώσσα, την πατρίδα και αρχαίες ένδοξες αναμνήσεις και ξαναχάρισε στους Έλληνες την πολιτική τους ύπαρξη…» έλεγε ο Καποδίστριας.
Το να δηλώνει σήμερα ένας Έλληνας ότι αγαπά την πατρίδα του, την θρησκεία του και την οικογένειά του τον «στιγματίζει» από συγκεκριμένη μερίδα της κοινωνίας. Αλήθεια που το λάθος; «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» διαβάζεις στην επαναστατική προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη. «…Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος…- …αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε Επανάσταση…» (Κολοκοτρώνης, ομιλία στην Πνύκα).
Είναι λυπηρό σήμερα, 200 χρόνια μετά, μετά από τόσες περιόδους εμφυλίων πολέμων (μέσα και στην επαναστατική περίοδο του ΄21 ακόμη μία τέτοια) οι Έλληνες να μην έχουμε πάρει το μάθημά μας. Διχασμός, διχόνοια, αλληλοσπαραγμός. Στην αποχαύνωση του διαδικτύου και στην παραπληροφόρηση από αμφιλεγόμενες, δήθεν, προσωπικότητες, ο νέος σήμερα δεν μπορεί να διαμορφώσει ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη άποψη για τα τεκταινόμενα του σήμερα, πόσο μάλλον για εκείνα του παρελθόντος. Άξιοι της μοίρας μας! Έρμαιο σε κάθε φιλόδοξο «βάρβαρο» που επιβουλεύεται την Ελλάδα του 2021.
Οι Έλληνες όμως το έχουμε στο αίμα μας να αναζητούμε την αλήθεια! Από τους αρχαίους χρόνους, αυτό μας ξεχώριζε και αυτό μας οδήγησε να μεγαλουργήσουμε! Η μία μοναδική και ιστορική αλήθεια, δεν αλλάζει! Ούτε ο χαρακτήρας και η φύση του Έλληνα. Ας μην ξεχνάμε πως κάπως έτσι «εύρωμεν πίστην αληθή»! Κι όσο υπάρχουμε, θα υπάρχει κι ελπίδα!
