Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Στην Ελλάδα που ο μέσος πολιτικός, βουλευτής, υπουργός ενδιαφέρεται για το που θα «αποκατασταθεί» (σε ποια θέση διοικητή νοσοκομείου, ΔΕΚΟ, ή «φίλα προσκείμενη» ιδιωτική επιχείρηση) μετά τον «πλουσιοαμειβόμενο» πολιτικό βίο του (με τις όποιες «πρόσθετες παροχές», «φορο-ελαφρύνσεις», «εξαιρέσεις», «επιδόματα» κλπ), μη τυχόν και …ξεπέσει από τα συνήθη υψηλά εισοδήματά του, μη τυχόν και κληθεί να αλλάξει τον πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής του (γι’ αυτόν και τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ παιδιά),
…στην Ελλάδα του 2020, μετά δέκα χρόνια «μνημονιακής» πολιτικής για τον λαό – που δυστυχώς …συνεχίζεται, ΚΑΙ επιδεινώνεται λόγω κορωνοϊού για μεγάλη μερίδα του απλού, καθημερινού κόσμου,
…παιδιά πεινούν!
Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέρος μιας παγκόσμιας ελίτ, που κάθε χρόνο απολαμβάνει να αναδεικνύει «τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο» και πόσο έχει αυξήσει ο καθένας τους, την περιουσία του.
Την ίδια ώρα που η εκμετάλλευση του ανθρώπινου είδους συνεχίζει να υφίσταται ή να ακμάζει ως ομφάλιος λώρος για τα ισχυρά πορτοφόλια, απανταχού της Γης.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μοιάζει μάλλον οξύμωρο να «μιλάμε» για ουρανούς και άστρα, να «ψάχνουμε» τον τρόπο να «κατοικήσουμε» άλλους πλανήτες, εγωιστικά και αλαζονικά, χωρίς να «έχουμε» λύσει τα απλά. Τα αυτονόητα. Τα πρωτεύοντα!
Πώς ΕΜΕΙΣ, οι πολλοί, αφήνουμε ΚΑΤΙ ΛΙΓΟΥΣ, ψωνισμένους, ακροβολισμένους σε κάθε κομμάτι γης αυτού του πλανήτη, να μας διαφεντεύουν, να μας κινούν σαν μαριονέτες, τον έναν εναντίον του άλλου, μόνο και μόνο για να απολαμβάνουν αραχτοί τη ζωούλα τους και να καλοπερνούν σε βάρος μας;
Πόσο εύκολα συναλλασσόμαστε και υπονομεύουμε το αύριο μιας γενιάς που έρχεται;
Των παιδιών, όλων μας!
Πόση ευτυχία και πόση αγαλλίαση αξίζει να θυσιάσουμε από την ευγνωμοσύνη ενός παιδιού; Από ένα βλέμμα, από ένα χαμόγελο; Από μια αγκαλιά;
Κι όλα αυτά γιατί;
Για υλικά αγαθά, εφήμερα και αναλώσιμα, που σίγουρα κανείς δεν θα πάρει μαζί του… στον άλλο κόσμο!
