Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Τι απασχολεί την επικαιρότητα της χώρας μας τις τελευταίες μέρες;
Μια επίθεση γυναίκας σε άλλη γυναίκα με βιτριόλι, μια απαγωγή ανηλίκου από οικείο πρόσωπο και κατηγορία για ασέλγεια, πορνογραφία και ναρκωτικά, ο κορωνοϊός και τα μέτρα πρόληψης ή καταστολής (…με τα θύματά του και τις όποιες «αμφισβητήσεις» τον συνοδεύουν – για τη γέννηση, τα αίτια διασποράς, τη δεδομένη στιγμή, και τις επιδράσεις του στην ανθρώπινη ζωή), για ενδοοικογενειακή βία, λόγω παιδεραστίας, για εκμετάλλευση ανηλίκων, για βρεφοκτονίες, για τους (λαθρο)μετανάστες – πρόσφυγες, για εμφύλιους πολέμους (Λιβύη και αλλού), για πολέμους…, για ανυπόστατες διεκδικήσεις (κόντρα στο Διεθνές Δίκαιο – το ποιο…;), για περιβαλλοντικές παρεμβάσεις-παραβάσεις, για εργασιακά δικαιώματα που καταρρέουν, για προκλήσεις, για αντεγκλήσεις, για… για….
Θέματα, ζητήματα, καταστάσεις και προβλήματα που απασχολούν ΚΑΙ την παγκόσμια κοινότητα επίσης. Με πολλά ακόμα να βρίσκονται ψηλά στη λίστα – όπως πχ ο ρατσισμός, η βία, τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα κλπ…
…και πραγματικά αναρωτιέται κάποιος…
Είναι όλα αυτά αποτέλεσμα της προόδου του ανθρώπου στην πορεία του μέσα στο χρόνο;
Της «ολοκλήρωσης» της ανθρώπινης οντότητας;
Της «ποιοτικής αναβάθμισης» του τρόπου ζωής μας;
Αυτή είναι η κοινωνία της «τεχνολογικής ανάκαμψης», της «δημοκρατίας», της «ισότητας», της «δικαιοσύνης», της «αλληλεγγύης»…;
«Εν έτει» 2020… (να πάει και να μην ξανάρθει…)…;
Γιατί αν αυτή την ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ οραματιζόμασταν, εεε κάπου έχουμε κάνει λάθος!
…και φυσικά δεν φταίνε «όλοι οι άλλοι»…;
Δεν είναι στραβός ο γιαλός!
Μάλλον στραβά αρμενίζουμε!
