Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κατά τις τρεις τελευταίες «επικαιροποιήσεις» των λαϊκών προτιμήσεων για έναν στους τρεις ψηφοφόρους ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο κατάλληλος ηγέτης της χώρας.
Παρόλα αυτά στο κόμμα του το βλέπουν αλλιώς. Οι παραγοντίσκοι και οι φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ δρουν σαν να μην είναι και ηγέτης του κόμματος. Και επιχειρούν να -του- επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις, κατά περίπτωση.
Σε πολλές περιπτώσεις το αποδέχεται. Σε άλλες όχι. Π.χ. με την επιλογή του να τιμήσει αυτοπροσώπως τα θύματα της Μαρφίν και τη ρητορική που επέλεξε, έδειξε διάθεση να αφήσει πίσω κάποιες προβληματικές εσωκομματικές προσεγγίσεις.
Το ερώτημα εδώ και πολύ καιρό είναι αν προτίθεται να σπάσει οριστικά το «κουκούλι» της Κουμουνδούρου. Να βγάλει στο περιθώριο κάποιες φωνές που μπερδεύουν την Αριστερά με τον αριστερισμό. Την πολιτική με τον ιδεοληπτικό ακτιβισμό.
Πρακτικά, να απορρίψει τη λειτουργία ενός κόμματος που κλείνεται σαν στρείδι και τον εγκλωβίζει στο εσωτερικό του.
Άλλο πολιτική, άλλο φιλίες
Για να ανεβεί ξανά στο άλογο προς την νίκη ο Τσίπρας , θα χρειαστεί να αρχίσει αυτό που δεν έκανε ως τώρα: την ειλικρινή -και επώδυνη- αναψηλάφηση της πορείας του. Πώς έφτασε ως εδώ, στα 46 χρόνια του.
Να βρει απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Γιατί και με ποιους κέρδισε το 2015. Τι έκαναν λάθος οι κυβερνήσεις του. Γιατί ηττήθηκε συντριπτικά το 2019 -αποδίδοντας προσωποποιημένες τις ευθύνες.
Για να καταλήξει μετά από αυτά στην ουσία: τι έχει να προτείνει -και με ποιους- στους πολίτες για να του αναθέσουν ξανά τις τύχες τους. Αυτό είναι πολιτική.
Αλλά σ’ αυτή την διεργασία θα χρειαστεί να σπάσει αυγά. Να αναθεωρήσει επιλογές. Και να διαχωρίσει την ανάδειξη ηγετικής ομάδας στο κόμμα του, ακόμη και από τις προσωπικές σχέσεις του. Άλλο φίλος, άλλο πολιτικό στέλεχος στο κόμμα.
«Η πολιτική δεν γίνεται με προσωπικές φιλίες» είχε πει κάποτε ένα ιστορικός παράγων του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα συμπορεύεται μαζί του.
Δεν δείχνει έτοιμος. Π.χ. στην Μαρφίν τον συνόδευσαν η Όλγα Γεροβασίλη, ως γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ο Γιάννης Ραγκούσης, από την Προοδευτική Συμμαχία- προφανώς ως απάντηση σε όσους προσπαθούν να τη βγάλουν από το κάδρο.
Ορθή επιλογή πλαισίωσής του τη συγκεκριμένη στιγμή. Αλλά η παρουσία και του Νίκου Παππά δίπλα του πώς δικαιολογείται; Τομεάρχης Οικονομικών είναι. Καμιά σχέση με το θέμα. Μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Η καθαρή γραμμή
Σε ό,τι αφορά το -προεκλογικό- παιχνίδι που στήνει ο Μητσοτάκης , ο Τσίπρας αντιδρά έξυπνα και υγιώς. Π.χ. το κυβερνητικό θέατρο στη Μαρφίν παρά ήταν προκλητικό, για να πέσει στην παγίδα.
Ο φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης και πρώην Πρωθυπουργός καταδικάζει τη βία από όπου προέρχεται. Από τους κουκουλοφόρους των διαδηλώσεων ,μέχρι τους παλιούς τσεκουροφόρους των πανεπιστημίων. Από τη θολούρα των «αναρχοαυτόνομων» μέχρι την ανατριχίλα της φασίζουσας ακροδεξιάς.
Από τους πιστολάδες που κάποτε εκτελούσαν ανθρώπους με το 45άρι, μέχρι τους μαχαιροβγάλτες που σήμερα δολοφονούν ανυπεράσπιστους μετανάστες.
Αυτή -πρέπει να-είναι η δική του καθαρή γραμμή- απέναντι στη λογική υπαστυνόμου Β’ της μετεμφυλιακής περιόδου που διακρίνει τη γραμμή Μητσοτάκη.
Την ίδια καθαρότητα πρέπει να έχει η στάση του απέναντι σε όλα τα θέματα της χώρας. Και δεν την είχε στην υγειονομική κρίση: άφησε να τον πάρει από κάτω, υπολογίζοντας ότι θα ωφεληθεί από τις συνέπειες της.
Το μεγάλο παιχνίδι
Αλλά ας μην μας παραπλανά η συγκυρία. Ούτε η επικοινωνιακή υπεροπλία της ΝΔ και ο εμφανής προσπορισμός πολιτικών κερδών που εξασφαλίζει το πολιτικό μάρκετινγκ στον Μητσοτάκη.
Προφανώς όπως έχουν τα πράγματα θα στήσει κάλπες -προτού τον καταπιεί η γενικότερη πολιτική του -αλλά και η ειδικότερα η «επιστημονική» και αστυνομική διαχείριση της κρίσης -που τρόμαξε την κοινωνία και πάγωσε την οικονομία.
Ήδη έχει διαφανεί το πλαίσιο και θα συνθήματα που θα χρησιμοποιήσει , με χτυπήματα κάτω από τη μέση και μιντιακή στήριξη.
Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι επίσης προφανές είναι ότι στις εκλογές η ΝΔ θα καταπιεί τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθα.
Η πολιτική του κινείται ανάμεσα στο «σφάξε με, Αγά, να αγιάσω» και στις ιδεοληπτικές συσπειρώσεις προς τα κάτω , που προωθούν οι φράξιες της Κουμουνδούρου με τη φρούδα ικανοποίηση: «Δεν χάσαμε, απλώς δεν κερδίσαμε- Λίγο είναι δεύτερο κόμμα;«.
Και δεύτερο θα παραμείνουν με αυτά τα μυαλά. Θα πάρουν το δρόμο προς τα παλιά ποσοστά της «αριστερής καθαρότητας». Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε διάλυση, με τις συγκρούσεις των μωροφιλόδοξων που θα ξεσπάσουν για τη διαδοχή του Τσίπρα -τον οποίο κάποιοι «προγράφουν» από τώρα.
Με μια τέτοια εξέλιξη η Δημοκρατική Παράταξη θα παραλύσει. Ως την ώρα που θα αναδειχθεί κάποιος άλλος ικανός να τη πάρει στην πλάτη του, όπως μέχρι τώρα έκαναν μόνο οι δυο Παπανδρέου και ο Τσίπρας. Ο Σημίτης την παρέλαβε στην κυβέρνηση και αυτό που πήρε ήταν το κράτος.
Αυτή η δυσμενής προοπτική θα αλλάξει αν κάποιος συνενώσει όλες τις δυνάμεις και φωνάξει ότι ο Βασιλιάς – ή ο Μωυσής στο πιο επίκαιρο- είναι γυμνός.
Ότι το μεγάλο παιχνίδι για τη χώρα τώρα αρχίζει.
Ότι η Δημοκρατική Παράταξη θα βρεθεί στο γήπεδο πανέτοιμη, με τον ιστορικό εξοπλισμό και την ιδεολογική, την πολιτική και την οργανωτική υπεροχή της.
Με την καθαρότητα των ιδεών και του προγράμματος της υπέρ των πολλών, απέναντι στις ταξικές επιλογές και τις επικοινωνιακές φούσκες της Δεξιάς.
Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Όποιος βλέπει κανέναν καλύτερο να σηκώσει το χέρι.
Η ώρα των αποφάσεων
Αλλά για να πείσει ο Τσίπρας ότι το παιχνίδι τώρα αρχίζει πρέπει να αρχίσει από το κόμμα του. Ή από τον εαυτό του:
– Το πρώτο ζητούμενο είναι να καταστήσει εγκαίρως σαφές ο ίδιος με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και «καθαρή Αριστερά» και κυ βερνητική πλειοψηφία δεν γίνεται. Και Σκουρλέτης και ανοιχτά μυαλά νέων ανθρώπων δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη.
Να αποσαφηνίσει ότι η χώρα δεν χρειάζεται την «Αριστερά» των παλαιοσυριζέικων κείμενων. Αλλά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά που ισοδυναμεί με μαζικό, οργανωμένο ριζοσπαστικό κόμμα ανοιχτών οριζίντων.
Που συμπτύσσει στη βάση τις αριστερές και κεντροαριστερές δυνάμεις της χώρας στην ιστορική προοδευτική κοιτη τους. Που έχει πλειοψηφική πολιτική και προτάσεις που πάνε μπροστά την χώρα.
Αυτό το κόμμα θα επικρατήσεςι με πολιτικές πρωτοβουλίες, προτάσεις, αγωνιστικές δράσεις , με ιδεολογία και ψυχή. Οχι κάνοντας συνδικαλισμό με κλαδικές γραφειοκρατίας.
Ενα προοδευτικό κόμμα στην αντιπολίτευση χαράσσει πολιτικές, δεν διευθετεί αιτήματα.
Πρωτίστως αυτό το κόμμα χρειάζεται νέες δυνάμεις και στελέχη με καθαρά πρόσωπα, χωρίς σκελετούς -από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή παλιότερες περιπτώσεις του ΠΑΣΟΚ»
Οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους. Αλλά αυτό που μετράει είναι η διάταξη των δυνάμεων. Ποιος είναι μπροστά, δίπλα στον επικεφαλής και δίνει τον τόνο.
Ποιος είναι αποδεκτός και πείθει και ποιος, ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις να έχει, διώχνει τον κόσμο. Η πολιτική δεν είναι θέμα προσωπικής ιδιοτροπίας.
Κάποιοι κάνουν και κάποιοι δεν κάνουν , για να προσωποποιήσουν τη δημόσια παρουσία ενός κόμματος.
Αυτό το αποφασίζει ο αρχηγός– γιατί αυτόν τελικά θα εμπιστευτούν ή όχι οι πολίτες.
Ο ηγέτης και οι ευθύνες
Αυτές οι αποφάσεις δεν είναι επιλογή, αλλά ιστορικό χρέος του Τσίπρα, ως φυσικού επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης,- κατά το χρίσμα που έλαβε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλιώς γιατί να το συζητάμε;
Στη δεκαετία του ’70, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου έχανε το χρόνο του με την εσωστρέφεια δεν θα έφτανε στο ΠΑΣΟΚ του 1981.
Όταν ο Τσίπρας δεν υποκύπτει στους εσωκομματικούς καταναγκασμούς, σηκώνει επαρκώς – συχνά μόνο με τη σκηνική παρουσία του- το φορτίο του ηγέτη της Προοδευτικής Παράταξης, απέναντι στον σημερινό αρχηγό της Δεξιάς.
Π.χ. στη Μαρφίν ήταν ο λόγος του απέναντι στον λόγο του Πρωθυπουργού. Η πολιτική του ταυτότητα, απέναντι στην ταυτότητα του αντιπάλου του. Οι ιδέες της Δημοκρατίας απέναντι στον αυταρχισμό. Το αγωνιστικό ήθος των των απλων ανθρώπων , απέναντι στο εξουσιαστικό υφος του «συστήματος Μητσοτάκη».
Για όλα. Τη βία, τους ακραίους, τις κινητοποιήσεις, τους κοινωνικούς αγώνες.
Με το ίδιο τρόπο, εν όψει των πολιτικών εξελίξεων, απέναντι στη ΝΔ- στη Δεξιά, στον Νεομητσοτακισμό – πρέπει να υπάρχει ο πολιτικός φορέας που μπορεί να πείσει και να οδηγήσει στην πολιτική μεταβολή, που χρειάζεται η χώρα- κι αυτό είχε φανεί πριν την υγειονομική κρίση.
Δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Ποιος άλλος εκτός από τον Τσίπρα; Αρκεί να αποδεχθεί ότι η ηγεσία -είτε μιλάμε για πρωθυπουργό, είτε για αρχηγό κόμματος – δεν είναι συλλογικός θεσμός.
Ορθώς έδειξε ότι δεν προτίθεται να συμβιβαστεί με τη προπαγάνδα της ΝΔ για τους «κινδύνους» από τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Οπως δεν πρόκειται να καταπιεί την κρ’ιση που ξαναγονατίζει την κοινωνία, ως άλλοθι για εξυπηρέτηση των ελιτ. Η πυραμίδα του κόστους που στήνει η κυβέρνηση πρέπει να αναστραφεί.
Αλλά την ιδια στιγμή πρέπει να δείξει και ότι δεν προτίθεται και να παραμείνει όμηρος της κομματικής γραφειοκρατίας και του κλίματος που διαμορφώνουν κατά καιρούς οι οργανωμένες κομματικές μειοψηφίες και οι προσωπικές φιλοδοξίες των ευφάνταστων.
Ότι θα ολοκληρώσει την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ριζοσπαστικό κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης- με σύγκληση Αριστεράς – Κεντροαριστεράς- ως υλοποίηση της εντολής του περασμένου Ιουλίου.
Ήδη με τη δημόσια μονομερή συμπεριφορά – και την εν γένει θεσμική κακομοιριά της Σακελλαροπούλου, – πρέπει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο για την αψυχολόγητη υποστήριξη που της προσέφερε. Ειδικά τη δεύτερη φορά, εν γνώσει του ότι είναι ακατάλληλη για το αξίωμα.
Ότι η επιλογή της από τον Μητσοτάκη προήλθε από καταχθόνιο υπολογισμό για πολιτειακή απαξίωση του αρχηγού του κράτους και απόλυτη «πρωθυπουργοποίηση» του Πολιτεύματος.
Κάποιοι τα εισηγήθηκαν αυτά. Είναι οι ίδιοι που δρουν βλαπτικά σε πολλά μέτωπα: στη διαχείριση του Καμμένου, στα ΜΜΕ, στην ενσωμάτωση προσώπων με αρνητικό πρόσημο, στους χειρισμούς στη Νοβάρτις και τον αυτο-αφοπλισμό στην αρχή της κρίσης.
Όσοι προωθούν για τη θέση του γραμματέα του κόμματος τα πιο ακατάλληλα πρόσωπα, φορτωμένα ήδη με αποτυχίες. Αντί για την ισορροπιστική αναζήτηση στην Προοδευτική Συμμαχία και τη διεύρυνση στελεχών για τον ρόλο.
Κακά τα ψέματα. Ο ηγέτης την ώρα των αποφάσεων είναι δραματικά μόνος. Παίρνει αποφάσεις ακόμη και αν χρειάζεται να «στεγνώσει την ψυχή» του. Αλλιώς δεν είναι ηγέτης.
ΥΓ: Προσωπική κατάθεση: Κουράστηκα να εκφέρω διαρκώς τη γνώμη μου, έτσι όπως διαμορφώθηκε στην πορεία της δουλειάς μου και την παρακολούθηση της Δημοκρατικής Παράταξης -και να εισπράττω το κόστος:
Επιθέσεις Συριζαίων που δεν γουστάρουν κριτική, επίσημη κομματική αποδοκιμασία για χάρη του μικροαστικού σταλινισμού, συκοφάντηση, αυθαιρεσίες ανόητων που με χρίζουν «σωματοφύλακα του Τσίπρα».
Και την ίδια στιγμή προσωπική πολεμική από την άλλη πλευρά , ή στοχοποίηση από τους γελωτοποιούς του βασιλέως που την υπηρετούν υστερόβουλα.
Άδικος κόπος. Δίχως κέρδος κέρατα. Αν ο Τσίπρας πάρει τις αποφάσεις του και βάλει το νερό στο αυλάκι, το ΑΠ εδώ είναι.
