Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Γεγονός αναμφισβήτητο (αποδεικνύεται στην πράξη) ότι αφιερώνουμε πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειας μας καθημερινά αναπολώντας το παρελθόν ή σχεδιάζοντας το μέλλον αδιαφορώντας για το παρών.
Έρχονται όμως συνθήκες που μας υπενθυμίζουν ότι το ΤΩΡΑ δεν επιδέχεται συναισθηματισμούς, αναβολές ή φαντασιοπληξίες. Όσο απαραίτητο είναι να διατηρούμε τις μνήμες, τις παραστάσεις και τις εικόνες και ενδόμυχα να βγάζουμε εμπειρικές αντιδράσεις, άλλο τόσο οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση για το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο (λέγεται ΠΡΟΛΗΨΗ).
Σε μια αναζήτηση του ΕΓΩ μας, καλούμαστε να συμμεριστούμε το ΕΜΕΙΣ!
Μέσα από μια αλαζονική καθημερινότητα, που έχουμε χτίσει επί δεκαετίες, μέσα από μια αποκρουστική σχέση με το κράτος (πελατειακή-ψηφοθηρική), καλούμαστε να κοινωνικοποιηθούμε και να δράσουμε ως πολίτες.
Όλα αυτά την ώρα που το κράτος μέσα από την επιτυχία στον Έβρο και την υπεύθυνη στάση απέναντι στον κορωνοϊό μας υπενθύμισε την ύπαρξή του.
Βλέπουμε ότι υπάρχει ένα κράτος και εξαρτάται από τη δική μας στάση, τη δική μας ευθύνη να συντονιστούμε και να προχωρήσουμε μαζί του ως πολίτες του. Αν δεν καταγράψουμε φοβικά σύνδρομα, αν δείξουμε εμπιστοσύνη σε έναν κρατικό μηχανισμό που πρώτη φορά δείχνει να κινείται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον (χωρίς να υπολογίζει αυτό το ρημαδιασμένο «πολιτικό κόστος»…), αν επιτρέψουμε μέσα από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε να εκσυγχρονιστούμε ως χώρα, τότε υπάρχει η ελπίδα ότι «από τις στάχτες κάτι καλό θα δημιουργηθεί»!
Μια ένδειξη εκπολιτισμού; Ίσως…
Ναι χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε μια αυταρχική-εχθρική συμπεριφορά και μια κατά μέτωπο απειλή. Ναι χρειάστηκε ένας θανατηφόρος ιός (κανείς δεν ξέρει με πόσα θύματα). Για να μας οδηγήσει στην αναγέννηση ως κοινωνία. Να αναθερμάνει την αναμεταξύ μας σχέση. Να καλλιεργήσει το αίσθημα ατομικής ευθύνης. Αυτό που τόσο αγνοούσαμε όλοι στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, εγκλωβισμένοι στις εγωκεντρικές επιδιώξεις μας.
Μέσα από τέτοιες δυσχερείς συνθήκες όλοι ανακαλύπτουμε πτυχές τις προσωπικότητάς μας που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν. Συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε άτρωτοι. Δίνουμε αξία στη στιγμή. Ευγνωμονούμε για όσα, και ότι, έχουμε, για ότι είμαστε. Μαθαίνουμε ότι το να ζούμε υπολογίζοντας τους άλλους μπορεί να μας ευεργετήσει. Αναγνωρίζουμε τα οφέλη από τις επιπτώσεις τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών περιστατικών της ζωής μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά είναι και αρκετά αυτά που τελικά εξαρτώνται. Αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με ρεαλισμό. Προσεγγίζουμε την ύπαρξή μας σε συνάρτηση με την παγκόσμια κοινότητα.
Έτσι, στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης καλούμαστε να συμβιβάσουμε την πίστη με τη λογική. Δεν γνωρίζω πόσο αυτό θα καθορίσει τις εξελίξεις μόνο θετικά. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, ειδικά για τους Έλληνες. Επειδή, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχουμε διαφορετικά βιώματα, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική νοοτροπία, διαφορετικούς δεσμούς. Όχι πάντα, και όχι απαραίτητα σε όλα, χειρότερα ή «υποδεέστερης ποιότητας» άλλων λαών (θεματοφύλακες πχ σε θέματα οικογένειας, θρησκείας).
Το ζητούμενο όμως είναι ένα. Ταπεινά και ειλικρινά να αφήσουμε αυτή τη νέα σχέση πολίτη-κράτους, που αναδομείται, να εξελιχθεί! Μόνο έτσι ο «Έβρος» κι ο κορωνοϊός θα αποδειχθούν τελικά …ευλογία!
