Του Μάνου Οικονομίδη
Ο τελευταίος μιας γενιάς πολιτικών που διατηρούσαν το προνόμιο να καθορίζουν την ατζέντα. Με ένα νεύμα τους. Με μια ομιλία τους. Με ένα κλείσιμο του ματιού και ένα χαμόγελο στο ακροατήριο, που θυμίζουν ότι, υπάρχουν και ηγέτες που… παραμένουν άνθρωποι.
Κάθε λέξη της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη, σκόρπιζε και μια γλυκιά μελαγχολία, για το τίμημα της απουσίας του από πρωταγωνιστικούς ρόλους στον δημόσιο βίο, την τελευταία δεκαετία. Τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της υποτίμησης του εθνικού φρονήματος.
Φυσικά, ο Κώστας Καραμανλής… δεν έλειψε ποτέ. Η συνεπής παρουσία του ως φυσικού ηγέτη της “όλης Κεντροδεξιάς”, κράτησε ενωμένη την παράταξη, παρά τις ηθικές και αισθητικές παραφωνίες που βίωσε την τελευταία δεκαετία. Ο ίδιος, παραμέρισε το προσωπικό συμφέρον, ακόμη και την ανθρώπινη αναζήτηση της δικαίωσης, για να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς και ενότητας.
Ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που μίλησε εκτενώς, αυτή τη δεκαετία. Και ενώ το σύνολο της ομιλίας του ήταν προσανατολισμένο για να επαναφέρει τον πολιτικό λόγο στην υπεραξία της έκφρασης των αναγκών των πολιτών και της συγκυρίας, μια ιδιαίτερη αποστροφή ήρθε να μας θυμίσει, γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο τελευταίος που αγαπήθηκε τόσο έντονα και μαζικά από τους Έλληνες.
“Η κοινωνία χρειάζεται αλληλεγγύη, στήριξη στους λιγότερο ευνοημένους, ευκαιρίες για όλους και κυρίως τους νέους μας”, ήταν το σημείο καμπής της ομιλίας Καραμανλή. Οι λιγότερο ευνοημένοι. Η “ξεχασμένη κοινωνία”, όπως την περιέγραψε το 2016 ο Ντόναλντ Τραμπ και κατάφερε να κερδίσει την Προεδρία των ΗΠΑ.
Αυτός ήταν πάντα ο Κώστας Καραμανλής. Άνθρωπος. Και συνειδησιακά υπερασπιστής των “λιγότερο ευνοημένων”.
Πόσο λείπετε, κ. Πρόεδρε…
