Του Μανώλη Κομνηνού
Κάθε φορά που χάνεται ένας δικός μας άνθρωπος, πονάμε περισσότερο. Λογικό και αναμενόμενο. Ο πόνος και ο θρήνος για την απώλεια προσλαμβάνει προσωποπαγή χαρακτηριστικά.
Στη δε εποχή της ευρείας δημοσιότητας, που ζούμε τα τελευταία χρόνια, “δικοί μας άνθρωποι” γίνονται αναπόφευκτα και εκείνοι που μπαίνουν στο σπίτι μας μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ειδικά μέσω της δύναμης της τηλεοπτικής εικόνας.
Γι αυτό και η είδηση για την απώλεια του Κλεάνθη Τσιρώνη προκάλεσε περίσσευμα βουβής θλίψης. Ο πρόεδρος της Βαρβακείου Αγοράς “έφυγε” από κορονοϊό. Είχε προλάβει ωστόσο, με τη σεμνή και αξιοπρεπή παρουσία του εδώ και πολλά χρόνια, να κερδίσει την αγάπη και τη συμπάθεια όλων.
Ακόμη κι ας μην τον γνώριζαν προσωπικά. Είναι σαν να χάσαμε έναν “δικό μας άνθρωπο”…
